ห้ามไม่ทัน(ดันรักเธอ)

รักอลวนของ 'ชิน' รองกัปตันทีมฟุตบอลสุดหล่อประจำมหาวิทยาลัย กับ 'พลัม' ลูกครึ่งสาวแสนสวยสุดแสบ
เริ่มต้นในฐานะคู่กัด แต่ไหงไป ๆ มา ๆ ต่างอยากจะเป็นคู่รักกันโดยไม่รู้ตัวก็ไม่รู้
.............................

“พลัม ดูนั่นสิ” ชินสะกิดแขนหญิงสาวพลางชี้นิ้วขึ้นบนท้องฟ้าแต่พลัมมัวคิดอะไรเพลิน จนต้องเรียกซ้ำแถมบ่นอุบ “นี่ยายตัวแสบ เหม่ออยู่ได้”

“หา อะไรเล่าเรียกทำไม”

“ไม่ทันแล้ว อดอธิษฐานเลยเห็นมั้ย นาน ๆ จะเห็นดาวตกสักที”

คนฟังตาโต ปล่อยเสียงหัวเราะ มองหน้าออกอาการเซ็งของอีกฝ่ายอย่างขบขัน ผู้ชายเขาสนใจอธิษฐานกับดาวตกด้วยเหรอเนี่ย

“ก็แล้วทำไมไม่อธิษฐานคนเดียว อีกอย่างนะเมื่อกี้ชี้ทำไม โบราณบอกว่าคนกำลังจะเกิดเดี๋ยวไปตกในท้องหมา ไม่เคยได้ยินหรือไง”

สองฝ่ายลืมสนิทว่าจะรีบกลับเต้นท์ไปนอน หยุดเดินหันหน้าเข้าหากันเตรียมปะทะคารม คราวนี้เป็นชินแปลกใจกับคำพูดของอีกฝ่าย ไม่อยากเชื่อว่าถ้อยคำพวกนี้จะมาจากลูกครึ่งสาวท่าทางแสบซ่าอย่างพลัม

“เชื่อเรื่องพวกนี้ด้วยเหรอ หน้าตาออกฝรั่งขนาดนี้"

“อ้าว แม่พลัมน่ะคนไทยนะ ไทยแท้ไม่เจือปนด้วย”

ชินหัวเราะขลุกขลัก นอกจากว่าน เขาต้องยอมรับว่าพลัมนี่แหละเป็นผู้หญิงที่อยู่ใกล้แล้วมีความสุข

พอชินไม่พูด เอาแต่ยืนจ้องหน้าด้วยแววตาแปลก ๆ อาการร้อน ๆ หนาว ๆ ก็แล่นขึ้นจนผิวแก้มใสร้อนผ่าว

พลัมก้มหน้าใช้ความมืดบังสีหน้า ออกเดินนำจนถึงหน้าเต้นท์หญิง ร่างสูงหยุดยืนเว้นระยะห่างพอสมควร ใช้เพียงสายตาส่ง

เต้นท์ของฝ่ายชายอยู่ไกลออกไป ชินหมุนตัวก้าวเท้าหากต้องชะงักเพราะเสียงรูดซิปเต้นท์ดังขึ้นเบา ๆ พร้อมใบหน้าระบายยิ้มของพลัมเยี่ยมออกมา

“Thanks and have a nice dream นะคะพี่ชิน”

คนพูดผลุบตัวหายเข้าเต้นท์ไปนานแล้ว แต่คนส่งยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม รอยยิ้มค้างตั้งแต่รุ่นน้องพูดจบ อากาศเย็นเฉียบน้ำค้างแรงจนเสื้อผ้าเริ่มชื้น ชินไม่รู้สึกหนาวเพราะหัวใจอุ่นอย่างประหลาด
อุ่นเพราะรอยยิ้ม
อุ่นเพราะคำว่า ‘พี่ชิน’ ที่คนพูดไม่ค่อยยอมเรียก
อุ่นเพราะสิ่งเหล่านั้นมาจากสาวร่างโปร่งบาง ดวงตาสีสวยที่ชื่อ...พลัม