วิวาห์เผด็จรัก

“คุณเดเมียน!” เธอตวัดเสียงด้วยความโกรธพอกัน เดเมียนกำลังดูถูกเธอ ว่าเธอไร้สมองไร้ความคิดยิ่งกว่าเด็กสามขวบ คำพูดของเขาจี้ใจดำทำเอาขอบตาแดงก่ำ ก่อนจะปล่อยหยาดน้ำตาแห่งความน้อยใจไหลอย่างสุดกลั้น โพล่งพูดออกมาด้วยอารมณ์ร้อนทั้งหมดเช่นกัน “ถ้าฉันมันแย่มากยิ่งกว่าเด็ก คุณก็เลิกกับฉันซะซิ แล้วส่งฉันกลับเมืองไทยเลย ฉันก็ไม่อยากจะอยู่ในกรงทองของคุณนักหรอก น่าเบื่อจะตาย”
เดเมียนเสียดที่หัวใจแปลบปลาบ มันไม่ใช่แค่น้ำตาของเธอ แต่เพราะคำพูดนั้นของเธอด้วย เธอเบื่อหน่าย และคงอยากจะไปจากเขาเต็มที
“ถ้าผมเลิกกับคุณ ก็เข้าทางคุณกับนายพีทเลยใช่ไหม”
“ถ้าเราจะเลิกกัน มันเป็นเพราะเราแต่งงานกันด้วยความผิดพลาดตั้งแต่แรก เพราะคุณอยากจะรับผิดชอบไม่เข้าเรื่องเอง เราไม่ได้รักกันแล้วเราก็เข้ากันไม่ได้ ฉันไม่ได้เป็นผู้หญิงอย่างที่คุณวาดหวัง เพราะฉะนั้นไม่ต้องโทษใคร”
“ณิชา...ที่ผมต่อว่าคุณ เพราะคุณทำผิด มันไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องแต่งงานหรือความรักของเรานะ ผมรักคุณ ผมบอกคุณไปกี่ครั้งแล้ว มีแต่คุณซะอีกที่ไม่คิดเหมือนผม คุณไม่มีคำตอบว่ารักผมหรือเปล่าในวันนั้น คงเป็นเพราะคุณสับสนว่าระหว่างผมกับคนอื่น คุณรักใครกันแน่ใช่ไหม” พจณิชาไม่คิดว่าในเสียงเครียดเข้มของเดเมียนนั้น เธอจะรู้สึกถึงความสั่นเครือจากเขาด้วย
“คุณเดเมียน...ไม่ใช่อย่างนั้น...” หัวใจโหวงเหวง เมื่อเริ่มเห็นขอบตาของเขาแดงก่ำแข่งกับเธอ
“ผมบอกคุณแล้ว ว่าผมไม่ปล่อยคุณไปแน่ ไม่ว่าจะหัวใจหรือร่างกายของคุณ มันคือของผมคนเดียวเท่านั้น แล้วผมก็จะไม่ปล่อยให้มันช้าไปกว่านี้อีกแล้ว” สบตาหยั่งลึกไปในดวงตากลมโตที่เบิกกว้างด้วยความตื่นตระหนก เดเมียนต้องการทำลงไปอย่างที่พูดทุกอย่าง แปลกที่ตอนคบกับสเตลล่าเขาไม่เคยคิดจะรั้งหล่อนไว้ เมื่อสเตลล่าขอเลิกราจากไปเขาก็ยอมโดยดี ผิดจากพจณิชาแค่คิดว่าเธอจะต้องไปเป็นของใครคนอื่นเขาก็ไม่อาจยอมรับได้ และไม่มีทางยอมให้มันเป็นไปด้วย
ชายหนุ่มฉกวูบประกบริมฝีปากร้อนจัดลงมาเบียดเคล้ากับเรียวปากบาง รุนแรง เร้าร้อนด้วยทั้งอารมณ์หวามหวานและความหวงแหนโกรธา ปากเล็กเผยอออกอย่างไม่อาจต้านทาน เมื่อเดเมียนสอดแทรกปลายลิ้นอุ่นชื้นเข้าหาโพรงปากของเธอ กระหวัดดูดความหวานอย่างกระหายด้วยความใคร่และหวังให้มันล้างความเจ็บปวดในหัวใจของเขาเวลานี้ พจณิชาเกร็งเยือกไปทั่วกายกับจูบและสัมผัสจากมือใหญ่ที่เคลื่อนคลึงเคล้นปาดป่ายไปทั้งร่างของเธอ ก่อนมือใหญ่ชำนาญการจะปลดเปลื้องอาภรณ์บนกายสาวให้หลุดร่วงไปจนไม่เหลือติดกายใดๆ แม้แต่ชิ้นเดียว
“อื้อ...” ความซาบซ่านไหวหวิวกระจายกำจรไปทั่วร่างบางจนสั่นระริก สัมผัสร้อนๆ ของเขาสร้างความพร่างพรายให้สมองของหญิงสาวจนขาวโพลนไปหมด เขารุกรานปลุกเร้าความต้องการทางธรรมชาติของเธอให้ผลิดันขึ้นมาตอบรับอย่างไม่ประสา ขณะที่ความพยายามจะผลักไสเขาให้ห่างกายในตอนแรกนั้นเริ่มติดลบ เธอไม่มีเรี่ยวแรง เมื่อเขาเคลื่อนฝีปากประทับจูบแตะแต้มไปตามซอกใบหูเล็ก เลื่อนลามมาถึงซอกคอขาวระหง และซุกมันเล็มไล้อยู่กลางหว่างอกอิ่ม สร้างความวาบหวามจนความร้อนแผ่ซ่านสยิวกระจายจากปลายเท้าเล็กแล่นสู่ใบหน้าเรียวจนแดงก่ำไปหมด
“คะ...คุณเดเมียน ไม่นะ...ปล่อย”
“คิดว่าผมจะยอมปล่อยให้คุณไปเป็นของคนอื่นได้อีกเหรอ คุณเป็นเมียผมนะณิชา” เขาเคลื่อนใบหน้ามาประทับจูบหนักๆ กับเรียวปากของเธออีกครั้ง ก่อนจะถอนจูบ กระซิบเสียงเข้มเคร่งแทบเรียวปากบางที่บ่วมเบ่งด้วยฤทธิ์รัก “ผมรักคุณมาก จนไม่คิดจะสูญเสียได้ และวันนี้ผมจะไม่ยอมสูญเสียคุณให้ใคร”