เขาตามหาไก่ที่หายไป

[ลง sample ตัวอย่างเรื่องให้ดาวน์โหลดได้แล้ว]

สิ่งที่ทำให้คนที่นี่มองตามหล่อนเป็นแถวในสมัยนั้น คือเสียงกุบกับ กุบกับ กุบกับ ย่ำคล่องแคล่วก้าวเล็กๆ เหมือนเสียงกีบเท้าม้าแผ่วเบานุ่มนวลบนผืนทราย รองเท้าของหล่อนเป็นสีแดงสด รูปกลมเล็กขนาดวางบนอุ้งมือ ดูดังรองเท้าตุ๊กตา

ซิ่วคิ้ม คือชื่อของหล่อน ‘พิณที่งดงาม’ หล่อนเคยบอกความหมายของมันแก่คุณจำนง คุณจำนงชอบนัก เขาเรียกหล่อนว่าพิณ พิณน้อย แม่พิณ หลายปี

หลังจากนั้นก็กลายเป็น ‘เพลงพิณ’

นี่คือชื่อที่หล่อนใช้จนกระทั่งวันที่หล่อนเป็นอาม่าแก่ๆ จนกระทั่งวันตาย
หล่อนเล่าว่าคุณจำนงนั่นแหละที่มาทักหล่อนในย่านร้านค้า

“เดินได้หรือ ไม่เจ็บหรือ” เขาถามยิ้มๆ มองรองเท้าสีแดงนั้น
ขาของหล่อนในสายตาชาวไทยบิดผิดรูปทรงแปลกประหลาด ดูยังไงก็ขาม้าชัดๆ ไม่น่าเชื่อว่าจะยืนได้ด้วยซ้ำไป อนิจจา วัฒนธรรมและแฟชั่นเป็นเรื่องน่าพิศวง ผู้หญิงไทยชั้นสูงต้องทนทรมานบนรองเท้าฝรั่งส้นสูงสี่นิ้วกว่า ตาปลาขึ้น กระดูกเท้าคด เส้นเอ็นพิการตลอดน่องถึงสันหลังอย่างไร เพลงพิณก็ทรงตัวอย่างสง่างามบนรองเท้าสีแดงด้วยความรู้สึกภาคภูมิเดียวกันนั้น

“เฮอะ” หล่อนเชิดหน้า หมุนตัวเดินให้คุณจำนงดูฉับๆ ย่างเหยาะเหมือนนกกระสาร่ายรำเหนือบึงบัว “เดินไม่ได้ แล้วมีขาไว้ทำไม” คุณจำนงพยักหน้าหัวร่อ