ตราบาปริษยา (ฉบับปรับปรุง)

ในขณะที่คุณกำลังมีความสุข ‘เหยื่อ’ ของคุณกำลังทนทุกข์ร้าวรานใจ
“ไว้ใจเหรอ ฮึ! ช่วยไม่ได้นะ อยากโง่เอง!” เขาเหยียดหยันด้วยความสะใจพร้อมทั้งเดินหน้าสร้างราคีให้กับร่างบางต่อ
ร่างบอบบางดิ้นรน ดิ้นและดิ้นแต่ไม่อาจหลุดพ้นจากการถูกกัดทับจองจำไว้ในห้วงแห่งความกักขฬะ เริ่มกรีดเสียงร้องด้วยความหวาดกลัวแต่ยักษ์มารที่กำลังก้มค้ำร่างเธออยู่ยังคงตรึงแน่นไม่ให้ขยับหนีไปไหนได้
“เชื่อพี่เถอะนะ รับร้องว่าน้องจะชอบและเรียกร้องซ้ำแล้วซ้ำอีก” ด้วย ประสบการณ์ที่สั่งสมมาตั้งแต่ขึ้นมัธยมปลายทำให้เด็กหนุ่มคึกคะนองยิ่งกว่าม้าพยศ แต่คนฟังน้ำตาไหลพราก ทั้งกลัว ทั้งผวา
“อย่า! อย่า!”
ความหวาดกลัวชั่วกับชั่วกัลป์แต่ทำได้เพียงร้องไห้ฟูมฟายให้กับโชคชะตาของตนเอง เธอซวย เธอพลาด ที่มาไว้ใจคนสารเลวแบบนี้ เขาทำด้วยความคึกคะนองแต่เธอต้องมาแบกหน้ารับกรรม และโอบกอดรอยตำหนินั้นไว้อย่างหวาดผวา