ตราบาปพิศวาส

“คุณต้องการอะไรจากฉัน”
“เธอรู้สาวน้อยว่าฉันต้องการอะไร” ไม่พูดเปล่าแต่สืบเท้าก้าวเข้าไปหาอีกฝ่ายใกล้เข้าไปอีก
“ฉะ...ฉันไม่รู้” คนหวาดกลัวตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงติดขัด ต่อให้เธอพยายามทำเป็นเข้มแข็งสักเท่าไหร่ แต่อย่างไรเสียเธอก็เป็นผู้หญิง ไอ้เรื่องกำลังที่จะมาสู้กับอีกฝ่ายหรือก็คงจะโดนหักคอจิ้มน้ำพริกเสียก็ไม่รู้
“ถ้าอย่างนั้นผมจะบอกให้นะสาวน้อย ตัวคุณไงล่ะที่ผมต้องการ รู้อย่างนี้แล้วคุณจะให้ผมได้หรือเปล่า” ไม่พูดเปล่าแต่อชิรวิทธิ์โน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ จนปลายจมูกโด่งสัมผัสบริเวณพวงแก้มอิ่มอย่างจงใจ มืออีกข้างก็สัมผัสไปที่เส้นผมดำสลวยซึ่งถูกดัดเป็นลอนอย่างยั่วใจ
“ไม่! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ไอ้บ้า ไอ้ลามก”
“ผมก็แค่จะทำให้คุณมีความสุข อีกอย่างที่คุณมาเที่ยวแถมแต่งตัวแบบนี้ก็เพื่อสิ่งนี้ไม่ใช่เหรอ”
“ฉันไม่ใช่ผู้หญิงขายตัวนะ” ปานดาวตะโกนใส่หน้าชายหนุ่มด้วยความโกรธ ที่ถูกอีกฝ่ายกระทำการไม่ให้เกียรติ
“อย่าเล่นตัวไปหน่อยเลย ผู้หญิงอย่างเธอปากร้องว่าไม่ ทำเป็นร้องห่มร้องไห้ แต่สุดท้ายก็นอนแบให้ฉันทุกราย ยิ่งพอโยนเงินให้มีแต่จะยิ้มรับ พร้อมที่จะกระโจนให้ระเริงรักบนเตียงอีกเป็นร้อยครั้ง” เมื่อความอดทนในการโอ้โลมหญิงสาวหมดลง อชิรวิทธิ์ก็แทบจะพ่นคำพูดหยาบคายออกมาในทุกนาที
“เลว!!!”
“อย่ามาทำเป็นสะดีดสะดิ้งเรียกราคาค่าตัวหน่อยเลย ผู้หญิงอย่างเธออยากเป็นเลขาฯ ก็หวังใช้เต้าไต่ตำแหน่งที่สูงกว่านี้ไม่ใช่เหรอ อยากได้อะไรล่ะ เงิน บ้าน รถ แต่ถ้าทำให้ฉันถึงใจ รับรองว่าคนอย่าง อชิรวิทธิ์จะสนองให้ครบทุกอย่างเลย”
“ไม่! ฉันไม่ต้องการ ปล่อยฉันนะ” ปานดาวเมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังจะไม่ปลอดภัย ก็ทั้งดิ้นรนตบตีอีกฝ่ายเป็นพัลวัน