ต้องมนต์มาลา

“นี่..คุณกำลังป่วยอยู่นะ ฉันเองก็ยังไม่หายดีทำแบบนี้ได้ซะที่ไหนกัน” มือเล็กของดาหลายกขึ้นมาดันยั้งเอาไว้ก่อน บอกเขาเสียงเบา ทั้งที่ตัวเองก็ร้อนรุมไปหมดเหมือนกัน การแนบชิดนอนอยู่บนร่างใหญ่โตที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามแล้วยังร้อนผ่าวแบบนี้ยังทำให้ดาหลาหน้าแดง ใช่จะไม่รู้ว่าเขาตื่นตัวมากเพียงใด ก็ตัวเองแนบสนิทเขาเสียขนาดนี้
“ได้สิที่รัก ผมจะได้ดึงเอาไข้มาจากคุณไว้ที่ตัวผมให้หมดไง คงไม่รู้ล่ะสิว่าตอนที่คุณหลับผมแอบจูบเอาไข้มาจากคุณเองแหละ ก็เคยได้ยินมาว่าถ้าทำให้อีกคนติดได้คนนั้นก็จะหาย ผมอยากให้คุณหายไง แล้วผมจะได้รับความเจ็บปวดต่อจากคุณเอง”
พอได้ยินเขาพูดแบบนี้ยิ่งทำให้ดาหลารู้ว่าอัลเฟรโดรคงจะรักตัวเองมากจริงๆ อาจจะมากกว่าที่เธอรักเขาด้วยซ้ำไป เขาน่ารักจริงๆเลยก่อนหน้านี้เธอโกรธเขาลงไปได้ยังไงกันนะ
“คุณอย่าทำให้ฉันรักคุณมากนักสิคะโนเอล”
“อย่างนั้นสิดี เพราะผมเองก็รักคุณมากจนทนเห็นคุณเจ็บป่วยไม่ได้ หากจะเป็นอะไรคนที่สมควรจะแบกรับขอให้เป็นผมเพียงคนเดียว อย่าได้มีอะไรมาแผ้วพานดาหลาดอกนี้ของผมให้ชอกช้ำเลย” มือใหญ่เกลี่ยผิวนุ่มไปมา ยามเฝ้ามองเธอทุกข์ทรมานจากความเจ็บป่วยทำให้หัวใจเขายิ่งร้าวยิ่งกว่า

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ดุเดือดร้อนแรงจากเสน่ห์รักร้าย ร่ายพิศวาสมาแล้ว ขอมาแนวรักหวานๆแบบว่าขัดใจพ่อตาบ้างนะค่ะ เรื่องแรกในสี่เรื่องจากชุด ความรักของดอกไม้