รอยไถ (EPUB)

“วัดเอ๋ยวัดโบสถ์ มีต้นข้าวโพดสาลี
ลูกเขยมันตกยาก แม่ยายก็พรากลูกสาวหนี
โอ้ข้าวโพดสาลี ป่านฉะนี้จะโรยรา”
พอสุดเสียงกล่อม เจ้าลือก็หันขวับมา เพราะข้อความเนื้อเพลงกล่อมนั้นกินใจลึก เจ้าผันจึงกล่อมเป็นลางปาก
พูดกับน้องเมียสีหน้าไม่ค่อยดีว่า “เอ็งกล่อมเพลงอื่นเถอะว๊ะผัน”
น้าเจ้าแดงกลับนึกฉิวไปว่า พี่เขยจะย้อนมาแขวะหาเรื่อง
“เอ๊ะ ! นี่มันจะไม่รู้แล้วกันมั่งรึยังไง ฉันกล่อมอ้ายแดงก็ เพราะจะให้มันหลับนอนหรอก จะได้ไปทำงานอื่นมั่ง ก็แล้วจะห้ามปากห้ามเสียงกันยังงี้น่ะ ใครเป็นคนพาล ? ”
“เปล่าหรอกว๊ะ ผัน,” ลือตอบเสียงอ่อย นึกอายหัวใจตัวเอง “ใช่ข้าจะพาลรีพาลขวางหรอก แต่เพลงนี้ข้าไม่ชอบ”
บัวผันทิ้งสายไกว “ฉันกล่อมให้อ้ายแดงฟัง แต่เมื่อทำดีไปแล้ว มันไม่มีคุณก็ไม่กล่อม”
“ฟังข้าก่อน” ลือว่า และโบกมือห้ามน้องเมีย “เอ็งอย่าอึกทึกนักซี เดี๋ยวเจ้าเผื่อนตื่น ก็จะหันมาเล่นข้าอีกแน่ะ ผัน เอ็งน่ะเข้าใจผิดรู้ไม๊ เอ็งทำคุณแก่อ้ายแดงก็เหมือนทำคุณแก่ข้า แต่เพลงอื่นถมไปนี่ว๊ะผัน เพลงไหนๆ ก็ได้ออกถมถานไป หูฟังอย่างอ้ายแดงน่ะ มันไม่รู้เพราะรู้เจาะหรอก”
บัวผันประหลาดหัวใจนัก คิดไม่ออกว่าทำไมจึงถูกห้ามกล่อมเพลงนี้ ครั้นจะว่าพี่เขยมันพาลชวนทะเลาะ แต่สีหน้าและคำกล่าวก็ไม่มีวี่แวว หากนิสัยเอาชนะหัวดื้อของเจ้าผันมีอยู่มาก จึงเถียงไปเสียอีกข้างๆ
“จำได้เพลงนี้ก็กล่อมเพลงนี้ แล้วประเดี๋ยวจะกล่อมอีก”
เจ้าลือส่ายหน้าหนักหัวใจ ทั้งพี่ทั้งน้องมันงอนไม่ทิ้งนิสัยกันเลย และครู่นั้นก็ใจคอหาย เพราะเจ้าบัวเผื่อนมันตื่นขึ้นมอง
“อะไรกันพี่ลือ ฮึ! เจ้าถามเสียงขุ่น “แม๊พอ จะได้ม่อยพักมั่ง งีบสองงีบ ก็เถียงกันขึ้นมาอีก เหมือนยังกะจะแกล้ง มันเป็นเรื่องอะไรกันวะ ผัน ? ”
“จะมีอะไรเสียอีก” ผันตอบพี่สาวฉุน ๆ “ข้าไม่เห็นมีเรื่องอะไรเลย นอกจากข้ากล่อมอ้ายแดงพอจะหลับ พี่ลือก็เกิดมาห้ามกล่อมเสียอีก ข้าก็แปลกนัก”
พอฟังตอบน้องสาว บัวเผื่อนก็ค้อนแปล็บมายังผัว
“พิลึกคน ไม่กล่อมแล้วทำไมมันจะหลับนะ รึว่าจะให้มันอยู่กวนคนกวนโลกเล่น แล้วน้ำมะหน้าแก นะจะมาอยู่เลี้ยงเร๊อะ”
ลือนั้นขี้เกรงใจเมีย แต่เห็นช่องจะได้พูดถึงความหวาดระแวงในใจที่เก็บไว้นาน ก็ตอบอ้อมแอ้มเหมือนจะเย้าเมียเล่น
“เจ้าผันมันกล่อมเพลงวัดโบสถ์ ก็เพราะดีหรอก แต่พอฟัง ๆ ไปมันรำคาญหัวใจฉัน”
“รำคาญบ้าอะไร”
ลือหัวเราะไม่สนิท “มันน่ารำคาญน่ะแม่เผื่อน เพราะกลอนกล่อมมันไปลงลูกเขยตกยาก แม่ยายก็พราก-เอ้ออ้ายฉันน่ะมันอดระแวงที่จะคิดไปเสียมิได้เท่านั้น ถึงได้ขอให้มันเลิกกล่อม”