เล่ห์เสน่หา (Liaison)

“ปล่อยฉันนะ ปล่อยเดี๋ยวนี้!” จรณินทร์ดิ้นสุดชีวิต เหวี่ยงแขน เตะถีบไปในอากาศเมื่อคุณัชญ์อุ้มเธอเอาไว้จนตัวลอยเท้าไม่ติดพื้น มองไปที่กระเป๋าสะพายของตัวเองก็เห็นขวดแก้วที่บรรจุน้ำไม่มีสีอยู่ในนั้น เริ่มฉุกคิดได้ว่าหรือเธอจะหยิบยาผิดขวดแทนที่จะหยิบยานอนหลับขึ้นมาหยดเพิ่มในน้ำจังหวะที่เขาเผลอไผล เพื่อทำให้เขาหลับไปเสียก่อนที่ยาปลุกจะออกฤทธิ์มากไปกว่านี้ เธอหยิบยาปลุกขึ้นมาแทนใช่ไหม ทำไมถึงได้พลาดได้กับเรื่องง่ายๆ ไม่น่าเลย! แรงดิ้นที่รุนแรงของจรณินทร์ประกอบกับคุณัชญ์ที่กำลังเมายาอย่างหนักทำให้เขาทรงตัวเอาไว้ไม่ได้ล้มลุกคลุกคลานลงไปกับพื้น จรณินทร์รีบขยับตัวหนีทันที แต่ชายหนุ่มก็ตามไปตะปบขา ตะครุบเอาไว้ได้ทัน จับลากขาเรียวที่เปลือยเปล่าให้เข้ามาหาตัวเขา

“จะหนีไปไหนครับ?” คุณัชญ์มองหญิงสาวตาหวานเยิ้ม กวาดตาคู่คมกริบมองไปทั่วตัว เอื้อมมือออกไปคว้าชุดราตรีที่อยู่ในมือของจรณินทร์ ทึ้งยื้อยุดจนหลุดออกมาจากมือเรียวเล็กพร้อมกับเสียงกรีดร้องดังสนั่น แต่ตอนนี้เขาไม่ได้ยินอะไรอีกแล้ว จิตใจไม่ให้ความสนใจกับอะไรอีกต่อไปนอกจากเรือนร่างที่เย้ายวนตรงหน้า ความหวานของใบหน้าที่สวยสดงดงามจนแทบหยุดหายใจ อยากจะเข้าไปชิมเนื้อตัวนุ่มๆ อยากให้ปลายลิ้นได้สัมผัสความหวานละมุน ถ้าลองได้เลียไปทั่วตัวจะหวานเหมือนน้ำผึ้งไหม?