จอมใจรัตติกาล

แค่ได้สบตากับทารกน้อยที่ถูกนำมาทิ้งไว้กลางป่า ‘ไคน์’ ก็ถูกเด็กน้อยจองจำให้เฝ้าคอยดูแลปกป้องเธอ เพราะเธอคือชีวิตในความรับผิดชอบของเขา ทว่า ‘ไอรดา’ สาวน้อยที่เปรียบดั่งดวงใจกลับเกรงกลัว หวาดผวาในสิ่งที่เขาเป็น
ใครจะไปอยากเชื่อว่าพ่อหนุ่มใบหน้าสวยราวกับหยกตรงหน้าเขาไม่ใช่คนธรรมดา และเขาเป็นมนุษย์หมาป่า ที่คอยแวะเวียนมาช่วยชีวิตหล่อนจากอันตรายครั้งแล้วครั้งเล่า ทว่าสิ่งที่เขาทำมาตลอดก็กัดกล่อนความหวาดกลัวให้กลายเป็นความผูกพันแสนหวานซึ้ง แต่อีตามนุษย์หมาป่าบ้าเนี่ย! ก็ช่างไม่รู้อะไรเอาเสียเลย ฮึ!
“ความจริงหากคุณไม่เต็มใจ ฉันก็ดูแลตัวเองได้ค่ะ”
“ฉันเชื่อว่าเธอดูแลตัวเองได้ไอรดา”
ไอรดาหน้าตึงเมื่อน้ำเสียงของคนเชื่อทั้งเย้ยหยันและเย็นยะเยือกขนาดนั้น ก่อนจะเผลอปล่อยอารมณ์กับแปรงจุ่มสีและลงแรงหนักๆ จนไคน์ต้องหันมามองอย่างเอาเรื่อง และนั่นก็ทำให้สีย้อมผมติดแหมะที่แก้มสากของเขาเป็นรอยยาว
“เธอ!”
“อุ๊ย! ไอไม่ได้ตั้งใจนะคะ”
คนไม่ได้ตั้งใจรีบเอื้อมมือไปเช็ดหมายจะให้สีย้อมผมออกจากแก้มเขาให้เร็วที่สุด และยิ่งได้เห็นแววตาวาวโรจน์ไม่พอใจก็เริ่มลนลาน จนตอนนี้ซุ่มซ่ามสะดุดเข่าตัวเองกับก้อนดินแข็งๆ ตะครุบร่างกายใหญ่โตเอาไว้ ก็เป็นไคน์อีกนั่นแหละที่แบกรับน้ำหนักของหล่อนไว้เต็มตัว และตอนนี้ใบหน้าสวยหวานของหล่อนก็รับรู้ถึงลมหายใจของเขา และเขาเองก็คงรับรู้สึกลมหายใจของหล่อนเช่นกัน
ทุกอย่างดูเงียบสงบราวกับไม่มีสิ่งใดอยู่ในถ้ำ เขาและหล่อนสบตากันและกันนิ่งเหมือนถูกสะกดให้อยู่ในท่วงท่านั้น ทว่ามีสิ่งเดียวเท่านั้นที่ทำงานหนัก นั่นคือหัวใจ ที่เต้นโครมครามราวกับจะระเบิดออกจากอก ใบหน้ามอมแมมแต่ก็ยังมองออกว่าสวยหวาน และไม่รู้ว่าไอรดาคิดไปเองหรือเปล่า เมื่อหล่อนรู้สึกว่าใบหน้ารูปหยกของเขาขยับเข้ามาใกล้เรื่อยๆ คล้ายจะ...
ความรักจะดำเนินไปเช่นไร เมื่อเขาและเธอก็ต่างรู้ว่าเรา... ต่างกันโดยสิ้นเชิง!!