ท่านแม่ทัพ ข้าไม่ไหวแล้ว

ลู่โมวโฉ่วย้อนกลับมาในยุคอดีต เข้าร่างลู่โมวโฉ่วที่มีชีวิตที่น่าลำเค็ญ
แต่จากนี้จะไม่ใช่อย่างนั้นอีกแล้ว
อะไรที่เป็นตัวสร้างปัญหา เธอจะตัดให้ขาดกระเด็น
ไม่มีอีกแล้วชีวิตที่ถูกรังแกเยี่ยงนั้น

“ท่านแม่ทัพ ท่านยังไม่นอนหรือ”
“ข้ารอเจ้าอยู่ เจ้าคิดว่า คืนนี้ดวงดาวสวยหรือไม่”
“ท่านแม่ทัพ เกรงว่าคืนนี้จะไม่มีดวงดาว”
“มี ดวงตาของเจ้าคือดวงดาวของข้า”