เล่ห์เหลี่ยมอสูร

“ไม่ต้องทำเป็นมารยาบีบน้ำตากับฉันหรอกนะสาวน้อยเพราะไม่ว่าอย่างไรที่ไหนหรือเมื่อไหร่ ถ้าฉันต้องการปลดปล่อยเธอก็ต้องพร้อมที่จะเป็นเครื่องสนองความอยากของฉันได้ทุกเวลา” ชายหนุ่มพูดเสียงเหี้ยมพร้อมกับรวบข้อมือบางทั้งสองข้างกดลงกับที่นอนด้วยมือแกร่งเพียงข้างเดียว ในขณะที่มือหนาอีกข้างดึงทึ้งชุดสวยที่ขาดวิ่นหลุดจากเรือนกายบอบบางเผยให้เห็นความงามที่เขาเชยชมมานับครั้งไม่ถ้วน แต่ยิ่งได้เชยชม ยิ่งได้สัมผัสความต้องการของเขากลับยิ่งเพิ่มขึ้นเป็นเท่าทวีคูณ
“ไม่...อย่านะ ได้โปรดเถอะคุณแอนดี้” หญิงสาวร้องห้ามด้วยความหวาดกลัวกับการกระทำอันป่าเถื่อนของอสูรร้ายเอาแต่ใจ
“อ้อนวอนร้องขอทั้งๆที่เธอเพิ่งจะด่าว่าฉันมันเป็นคนชั่ว คนเห็นแก่ตัวไม่มีหัวใจ เดี๋ยวเธอก็จะได้รู้บทรักของคนชั่วมันไม่มีหัวใจมันจะรุนแรงไปถึงแก่นใจเธอเลยหรือเปล่า” รอยยิ้มเหี้ยมเกรียมปรากฏบนริมฝีปากหยักได้รูปที่ก้มลงขบเม้มรอยช้ำรอยเดิมเพื่อตีตราย้ำชัดอีกครั้งว่าเขาคือเจ้าของเธอเพียงผู้เดียว