เงารักสีน้ำเงิน

ความทรงจำแห่งรักนั้นไม่ได้เลือนหาย
แต่ยังแฝงเร้นอยู่ใกล้กายดุจเป็นเงา
วนัสสา ตื่นขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับความทรงจำที่หายไปถึงสองเดือน
และรอยสักรูปปีกผีเสื้อน่าฉงนที่จู่ๆ ก็ปรากฎขึ้นตรงกลางหลัง
กับกระดาษในมือ มีข้อความคล้ายเบาะแสให้เธอไปตามหาใครคนหนึ่ง
หากเธอคือผีเสื้อ ใครคนนั้นคือดอกไม้
แล้วผู้ใดจะเป็นดอกไม้ที่เธอหลงลืมไป!!

จะใช่คนนี้ไหมนะ...
'นวาระ' หนุ่มหน้าสวยแสนเจ้าเล่ห์ผู้มีรอยสักรูปดอกกุหลาบ
“ผมรักคุณ รักคุณ วนัสสา...”
ชายหนุ่มรู้สึกวูบวาบที่ตรงรอยสักรูปดอกกุหลาบสีน้ำเงิน
เหมือนคำที่เขาเคยบอกไว้ยามมอบรอยสักรูปผีเสื้อให้เธอด้วยตัวเอง
‘เมื่อไหร่ที่คุณรู้สึกกลัว รอยสักนี้จะเชื่อมโยงผมถึงคุณ’

หรือจะเป็น
'วาริช' เจ้าของดวงตาสีน้ำเงินเข้มลึก สะท้อนเงารื่นเริงอบอุ่น
“นี่คุณ! เป็นสาวเป็นนาง บุกห้องน้ำชาวบ้านแล้วยังมาจ้องอยู่ได้ เขินบ้างอายบ้างเป็นไหม”
เสียงที่ได้ยินนั้นทั้งห้าวและแหบมาจากในคอ แถมยังทำเอาเธอแสบแก้วหูได้เสียอีก...
“ยะ อย่าบอกนะว่าคุณเป็นคน!” หญิงสาวกะพริบตา อุทานเสียงไม่ดังนักคล้ายยังเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง
“ก็คนสิครับ ให้ผมเป็นผีบ้านผีเรือนหรือไง”
“หา---! ” วนัสสาร้องเสียงหลง กระชากม่านปิดแทบไม่ทัน รีบถอยกรูด
“คุณแอบเข้ามาในห้องผมได้ยังไง เป็นเมดก็ไม่ใช่ บ้าหรือไงคุณ” อีกฝ่ายส่งเสียงลั่นๆตามหลัง
หญิงสาวผลุนผลันออกห่างห้องน้ำ ถึงเธอจะผิดที่ไปจ้องเขาเพราะคิดไปว่าเขาไม่ใช่คน
แต่ผู้ชายคนนี้ผิดยิ่งกว่า จู่ๆ มาอาบน้ำในห้องพักของคนอื่น

คิดอีกที ไม่แน่... อาจเป็นเขา
'คราม' บุรุษมีลับลมคมในจนชวนฝัน ทั้งยังมีชื่อเป็นความหมายของสีสัน
“อย่าทำอย่างนี้” สติที่ยังเหลือบังคับให้เธอพูดออกไป
“แล้วจะให้ทำยังไง” เขาถามเสียงเบาคล้ายไม่รู้จริงๆ
ดวงตาระยิบระยับด้วยหยาดน้ำแห่งความรู้สึกเว้าวอน
ราวกับพร้อมจะยอมทำทุกอย่างให้เธอพอใจ ยกเว้นแค่...อย่าขอให้เขาหยุด
“จะให้ผมจูบคุณตรงไหน หัวใจงั้นหรือ...”
เขาจุมพิตไล่จากแนวคางลงไปตามลำคอขาวเนียน ทึ้งเสื้อคลุมที่วนัสสาสวมไว้จนเผยให้เห็น
ชุดนอนตัวยาวผ้าบางพลิ้วสีเหลืองอ่อนที่ห่อหุ้มกายเธอ คอเสื้อกว้างถูกดึงลงมาพ้นไหล่ละมุนสองข้าง
เขาพรมจุมพิตเรื่อยไป ระต่ำลงมาถึงส่วนที่ยังมีผ้าเนื้อบางอ่อนไหวคลุมผิวเนื้อผ่องรำไร