มารยาสิเนหา

“สุขสันต์วันเกิดนะคะพี่มาร์...มะลิขอมอบลูก ชีวิตน้อยๆ ที่บริสุทธิ์ให้กับ
พี่มาร์” มาลาตีเงยหน้าขึ้นบอกเขาน้ำเสียงสั่นเคลือ ให้รู้สึกตื้นตันกับภาพของลูกน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนของคนที่เป็นพ่อ
“ตั้งชื่อให้ลูกของเจ้าสิมาร์” ผู้เป็นตาลุ้น เมื่อเห็นหลานชายมองเด็กในอ้อมแขนสลับกับมองแม่ของเด็ก
“นั่นสิ...มาร์คิดชื่อลูกไว้บ้างหรือเปล่า” คุณยายถาม
มหาสมุทรกัดกรามแน่น บอกไม่ถูกว่าตัวเองรู้สึกเช่นไรกับเด็กในอ้อมแขน ตวัดดวงตาคมไปมองแม่ของเด็ก ซึ่งนั่งยิ้มอ่อนๆ มองเขาอยู่ก่อนแล้ว
“ตั้งใจ!...ผมจะให้เด็กคนนี้ชื่อตั้งใจ” ตอบพร้อมกับมองสบตาหญิงสาวที่อยู่บนเตียงเขม็ง
“ตั้งชื่อนี้เพราะว่านายตั้งใจให้ลูกเกิดมาเหรอ” ใต้หล้าแทรกขึ้นบ้าง
“เปล่า!” มหาสมุทรปฏิเสธน้ำเสียงเย็นชา มองแม่ของเด็กด้วยสายตาหมิ่นๆ ”ที่ตั้งชื่อนี้ เพื่อเป็นสิ่งเตือนใจว่า แม่ของเด็กตั้งใจจะใช้เด็กเป็นเครื่องมือจับฉันต่างหาก”
“มาร์!” ทุกคนอุทานออกมาพร้อมกันอย่างคิดไม่ถึง ส่วนแม่ของเด็กปล่อยโฮออกมาทันทีอย่างสะเทือนใจและเจ็บปวดที่สุดในชีวิต
“มะลิเห็นด้วยกับชื่อนี้ค่ะ” มาลาตีเงยหน้าขึ้นบอก ทั้งที่ยังสะอื้น ”มะลิจะเรียกลูกว่าตั้งใจ เพราะมะลิตั้งใจที่จะเก็บลูกไว้ แม้ว่าใครจะไม่ต้องการ มะลิตั้งใจที่จะให้ลูกได้เกิดมา เพื่อเรียนรู้การใช้ชีวิตบนโลกใบนี้ตามสิทธิ์ที่เขามี” นัยน์ตาสวยซึ้งบวมช้ำมองผู้ชายตรงหน้าอย่างตัดพ้อและน้อยใจหนักหนา