คืนหวามจดจารใจ

ปฏิกิริยานิ่งเฉยของเขาทำเอาเธอใจแป้ว อยากจะขอถอนคำพูด แล้วหันหลังกลับเอาดื้อๆ

“แค่นี้เหรอ?” ธัญญ์เลิกคิ้ว ทำเอาเธออยากร้องไห้

แต่สายตาเยาะๆ ของเขาทำให้เธอฮึดสู้ เธอจะยอมแพ้ง่ายๆ แค่นี้จริงๆ เหรอ ถ้าเขาทำได้ ทำไมเธอจะทำไม่ได้ล่ะ?

หญิงสาวค่อยๆ สอดมือเข้าไปใต้ชายเสื้อเขาอย่างกล้าๆ กลัวๆ เสียงสูดหายใจเฮือกของเขาทำให้เธอใจชื้น

อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้ไม่รู้สึกอะไรเสียทีเดียว รินรดามองเขาอย่างพินิจ นั่นไง ริ้วแดงๆ บริเวณโหนกแก้มนั่น ถ้าเธอตาไม่ฝาด เขากำลังเขิน!

“อย่าเข้าใจผิดนะ มือคุณน่ะเย็นชะมัด”

รินรดาลอบยิ้มอย่างหมั่นไส้ มือเธอเย็นก็จริง แต่ร่างเขาน่ะมันร้อนจนแทบระเบิดแล้ว

“สงสัยฉันคงไม่เหมาะกับเรื่องแบบนี้จริงๆ” รินรดาแสร้งช้อนตาขึ้นมองเขาตาละห้อย แต่กลับเขย่งปลายเท้าขึ้นงับติ่งหูเขาเบาๆ เมื่อชายหนุ่มก้มหน้าลงมามอง

“ริน...” ธัญญ์สะท้อนเยือกไปทั้งร่าง คราวนี้รินรดายิ้มกว้างกับซอกคอเขา พ่อคนปากแข็ง ดูก็รู้ว่าแทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว