คุณอาขา...อย่าดุนักเลย

เลี้ยงต้อย กินเด็ก แต่โดนเด็กตกจนหลงหัวปักหัวปำ

เรื่องราวของ “คุณอานอกสายเลือดกับหลานนอกไส้” ที่หัวใจตรงกันแบบแอบซ่อน ภาระหน้าที่ขวางกั้น หน้าตาทางสังคมกีดขวาง ความไม่ถูกต้องที่ต้องหักห้าม แต่เมื่อหัวใจตรงกัน ทั้งคู่ก็พร้อมฝ่าฟันและผลาญต่อมความรู้สึกอบอุ่นซาบซ่านให้ลุกโชนทุกอณู...


“รับคัพเค้กชิ้นเล็กสักชิ้นมั้ยคะอาทีขา...” แก้มนวลแดงระเรื่อเขินอาย ทั้งที่ตัวเองเป็นคนชี้ชวน หัวใจดวงเล็กสั่นสะท้านเต้นไม่เป็นส่ำ เร่งรัวราวกลองชัยโหมสะบัด
ทีทัศน์โน้มกายลงมาหา พรมจุมพิตแสนหวานตั้งแต่ปลายนิ้วมือ เลื่อนขึ้นไปที่แขนเสลา หยุดอ้อยอิ่งอยู่ที่ดอกบัวตูมดอกใหญ่ เชยชมอย่างหลงใหล ปลายลิ้นร้อนพาให้หญิงสาวยิ่งสะท้านหนัก
“คัพเค้กชิ้นนี้รสอะไรครับ หอม นุ่ม ละมุนลิ้นที่สุดเท่าที่อาเคยชิมคัพเค้กมา” ชายหนุ่มถามเย้า ครางงึมงำ
คนที่พาตัวเองไปเชิญชวนเขาก่อนเอียงอายเมื่อโดนเย้ากลับ
“อาทีชอบรสอะไรล่ะคะ”
“ไม่รู้สิ...ต้องเสิร์ฟหลายๆ ชิ้น”