ยามเมื่อดอกสะแบงบิน ตอน บุญคูนลาน

ชาวอีสานเป็นกลุ่มชนที่มีศิลปวัฒนธรรมอันดีงามมาแต่บรรพบุรุษ เป็นวิญญาณของชนชาติ ผู้เกิดมาเป็นคนอีสานย่อมรู้และเข้าใจดีในตัวตนของตัวเอง ช่วงเวลาของการบ่มเพาะจิตวิญญาณของความเป็นชาวอีสานนั้น คือช่วงเวลาที่เราเป็นเด็ก ซึ่งมีความอยากรู้ อยากเห็น จดจำในสิ่งที่ผู้ใหญ่ถ่ายทอดมาในหลายรูปแบบ ทั้งการสอนด้วยคำพูดและการกระทำให้ดู สิ่งเหล่านั้นจะตราตึงในดวงจิตและเพิ่มพูนความเป็นชาวอีสานให้มากขึ้นในสังขารทุกอณูโมเลกุนเลยทีเดียว
หนังสือเล่มนี้เป็นการถ่ายทอดศิลปะ ธรรมเนียม ประเพณี และความเชื่อของชาวอีสาน สู่วรรณกรรมท้องถิ่น ซึ่งจะมีภาษาท้องถิ่นอยู่ในเนื้อหาด้วย และมีเชิงอรรถเป็นคำอธิบายภาษากลางไว้ด้วยเพื่อให้เข้าใจตรงกัน การดำเนินเรื่อง เป็นการนึกย้อนอดีตของผู้เขียนไปในสมัยยังเด็ก ทุกเหตุการณ์เป็นเรื่องจริง แต่รายละเอียดที่เป็นเนื้อหานั้นผู้เขียนเพิ่มเติมเข้ามาเพื่อให้เรื่องราวเต็มสมบูรณ์ที่สุด
ผู้อ่านจะได้รับอรรถรสในการเสพศิลปะอีสานหลายแขนงในงานเขียนเล่มนี้ เช่น การทำอาหาร สูตรอาหาร การดำเนินชีวิตในแต่ละวันของชาวอีสาน ซึ่งเป็นวิถีแห่งการอยู่รอดในชีวิตวัยเด็กของผู้เขียนเอง และเพิ่มเติมราย ละเอียดมาทีหลังเพื่อให้ผู้อ่านเข้าใจยิ่งขึ้น