สะใภ้มังกรทอง

สิ่งที่มือหล่อนกำลังลูบไล้สำรวจอยู่คือใบหน้าของคนที่กำลังมองหล่อนยิ้มๆ
แล้วสิ่งที่หล่อนกำลังก่ายกอดเพราะเข้าใจว่าเป็นหมอนข้างก็คือ...ตัวของเขา
“ว้าย! ตายแล้ว!”
หล่อนผวาจากท่านอนขึ้นนั่งแทบจะเป็นกระเด้ง เอามือปิดปากหน้าตาแดงก่ำไปหมด
“อรุณสวัสดิ์”
หมอนข้างมีชีวิตของหล่อนกล่าวทักทายด้วยสีหน้ายิ้มกริ่ม ก่อนจะลุกขึ้นนั่งบิดขี้เกียจอย่างเมื่อยขบ
“หมะ...หมอนข้างของหวานละคะ?”
ถามพลางส่ายสายตามองหา พบว่ามันตกแอ้งแม้งอยู่ที่พื้น
“มันหล่นไปอยู่ที่พื้นข้างเตียงตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้เหมือนกัน”
หมอนข้างมีชีวิตตอบ
แล้วเขารู้ไหมเนี่ยว่า หล่อนนึกว่าเขาเป็นหมอนข้างตั้งแต่ตอนไหน?
วิธูกล้าถามแค่ในใจ แต่ไม่กล้าถามออกไปดังๆ
โอย! ไม่รู้ว่าตัวเองนอนกอดเขาอยู่นานแค่ไหนแล้ว
“คุณ... ตื่นนานแล้วหรือคะ?”
สามารถถามได้แค่นี้เอง และยังไม่กล้ามองหน้าเขาตรงๆ ได้แค่มองไรเคราที่ขึ้นใหม่ ซึ่งสากมือหล่อน
“ก็...” เขาล้อเลียนคำที่หล่อนติดปากอย่างอารมณ์ดี “สักชั่วโมงได้”
ต๊าย! ตั้งชั่วโมง! งั้นเขาก็รู้สึกตัวนานแล้วสิว่าหล่อนกอดเขา
ใบหน้านวลร้อนผ่าวกว่าเดิม
“แล้ว...” จะพูดไงดีล่ะ? “ทำไมคุณไม่ลุก?”
ถามออกไปแล้วใจวูบวับ นึกอยากเอามือปิดหน้าด้วยความอาย
โอ๊ย! ถ้าเขาคิดทะลึ่งตีความหมายคำว่า ‘ลุก’ ที่หล่อนถามไปในเชิงสองแง่สองง่าม อย่างในนิยายรักหวานจ๋อยที่เคยอ่าน จะวางหน้ายังไงกันเนี่ย?