หทัยรักอสูรร้าย

หทัยรักอสูรร้าย
ดาร์ลีน
= = = = = = = = = = = = = = = =
“วันเสาร์หน้า ดิฉันว่าจะลงไปซื้อของในอำเภอหน่อยน่ะค่ะ คุณนัทจะไปด้วยมั้ยคะ”

“จะซื้ออะไรก็เขียนมา จะสั่งคนไปซื้อให้”

“ดิฉันอยากไปเที่ยวค่ะ”
พอหทัยบอกอย่างหมดเปลือก ที่หล่อนไม่กล้าพูดอย่างนี้ตั้งแต่ทีแรกก็เพราะเกรงใจเขาหรอก

“เที่ยว?”
นัทธรณ์ทวนคำ ท่าทางเหมือนไม่เข้าใจความหมาย แต่ที่จริงแล้วเขาไม่พอใจ

“ค่ะ คุณนุชจะขึ้นมาที่พนานนท์อีกทีก็เสาร์หน้า ดิฉันเลยอยากจะขอลาไปเดินเล่นในตัวอำเภอเสียหน่อย ถ้าคุณนัทจะไปด้วยก็ได้นะคะ จะได้เปิดหูเปิดตาบ้าง บางทีเรากลับเข้าสู่โหมดของโลกความเป็นจริงบ้าง ค่อยๆ ปรับตัวไป คุณจะได้ไม่เครียดด้วยไงคะ”

“อยากไปหานายพบพิสุทธิ์อะไรนั่นมากเลยเหรอคุณพยาบาล”
นัทธรณ์กลับตีความไปเสียอีกอย่าง

“ก็อยากเจออยู่นะคะ ตั้งแต่เรียนจบมาก็ไม่ได้เห็นหน้าค่าตากันเลย แต่ว่าตอนนี้เขาบินกลับกรุงเทพฯไปแล้วล่ะค่ะ ...อุ๊ย!”
พอหทัยสะดุ้งเฮือกทันทีเมื่อชายหนุ่มลุกขึ้นมาจับข้อมือของหล่อนรวบไว้ด้วยกัน ล็อกแน่นด้วยมือหนาข้างเดียว แล้วจับเบี่ยงมาด้านข้างตรึงไว้กับโซฟา ขณะที่อีกมือปัดชายกระโปรงของหล่อนเลิกขึ้นสูง

“คุณนัท! อ๊ายยย!! ช่วยด้วยค่ะ!!!”
นัทธรณ์ไม่พูดพร่ำทำเพลง หล่อนจะโหวกเหวกโวยวายอย่างไรเขาก็ปล่อยให้หล่อนทำไปจนกว่าจะไม่มีเสียงนั่นแหละ

ก็ใครที่ไหนมาจะโผล่หน้าเข้ามาได้ ในเมื่อเขาสั่งคนงานให้พากันออกไปซื้อของเข้าบ้านกันเสียหมดทุกคนแล้ว !!!
= = = = = = = = = = = = = = = =