หทัยรักอสูรร้าย

หทัยรักอสูรร้าย
ดาร์ลีน

= = = = = = = = = = = = = = = =

“นี่พยาบาล เลิกแทนตัวเองว่า ‘ดิฉัน’ ซะทีเถอะ ฟังแล้วเหมือนอยู่ในยุคไดโนเสาร์”

“คุณก็เลิกเรียกดิฉันว่าพยาบาลก่อนสิคะ ...นี่พูดอะไรเนี่ย ไม่เห็นจะเกี่ยวกันเลย คุณน่ะไม่ควรจะโกรธใครหรืออะไรทั้งนั้น ควรจะหัดปล่อยวาง...”

“กล้าดียังไงมาสอนฉัน” นัทธรณ์เบิกตาโตมองจ้องหล่อนอย่างเอาเรื่อง ขยับเข้าไปใกล้หญิงสาวอีกโดยไม่ให้เหลือช่องว่างเลย ใช้แขนข้างหนึ่งโอบประคองแผ่นหลังหล่อนไว้ อีกข้างจับไหล่กดให้หล่อนเอนตัวกึ่งนั่งกึ่งนอนเพื่อจะรองรับร่างแกร่งของเขาที่ตามลงมานาบเสียชิดสนิท

“คุณนัท!” หล่อนโวย ตาเบิกโพลงเอาเรื่อง

เขาแนบหน้าลงมาใกล้ มือที่กดหัวไหล่อยู่ย้ายมาปิดปากหล่อนไว้

“แม้แต่แม่ก็ยังไม่เคยมาวุ่นวายกับฉันขนาดนี้ แล้วเธอเป็นใคร”

“ขอโทษค่ะ ...คุณจะปล่อยดิฉันได้หรือยังคะ” พอหทัยจำต้องกระซิบบอกอย่างใจเย็น

ใบหน้าเขาอยู่ใกล้เพียงเท่านี้ หล่อนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของเขาและความอุ่นอวลของหนวดเคราหนาๆ นั่น

“ไม่ปล่อย มีปัญหาอะไรมั้ย”

= = = = = = = = = = = = = = = =