Were Wolf หมาป่า

ไอ้ติวยืนมองผมตรงโซฟานิ่งๆสักพัก ก็ค่อยๆเดินมานั่งข้างๆผม แล้วก้มใบหน้าหล่อเข้มลงมาใกล้ผมเรื่อยๆ ริมฝีปากเราอยู่ห่างแค่นิ้วกั้น แต่มันกลับหยุดชะงักเพราะสายตาดันไปเห็นเกียร์ตรงคอผม
"หึ ผมไม่คิดเลยนะครับ ว่าพี่จะลักหลับเมียชาวบ้าน" พอไอ้ติวได้ยินเสียงตรงหน้าประตูห้อง มันจึงหยุดชะงักการกระทำ แล้วเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียง
"เมื่อกี้มึงพูดว่าไงนะ" ไอ้ติวถามอย่างงงๆเหมือนมันไม่เชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน
ไอ้ไม้หันหน้าไปทางอื่นพลันลิ้นดุนกระพุ้งแก้ม
"หึ" มันสบถในลำคอแค่นั้น ก่อนหันมาตอบคำถามพี่รหัสตัวเอง
"ผม บอก ว่า ไม่คิดนะครับ...ว่าพี่จะลักหลับเมียชาวบ้าน" พอไอ้ไม้พูดจบ ไอ้ติวก็ลุกขึ้นเดินตรงไปกระชากคอเสื้อไอ้ไม้อย่างแรง
"มึงว่าไงนะ! ใครเมียมึง!" ไอ้ติวถามด้วยอารมณ์คุกรุ่น สายตาเอาเรื่องไอ้คนตรงหน้า
"พี่ก็ดูไม่โง่นะครับ" ไอ้ไม้พูดจากวนตีนไอ้ติว พลางยกยิ้มเย้ยหยันเหมือนมันเหนือกว่า ยิ่งสร้างความหงุดหงิดให้ไอ้ติวเพิ่มขึ้น ทำให้มันปล่อยหมัดหนักตรงใส่หน้าไอ้ไม้ แต่ไอ้ไม้ดันรับไว้ได้ด้วยมือข้างเดียว
"ถ้าพี่อยากเคลียร์กับผม ก็ออกไปเคลียร์ข้างนอก เพราะเมียผมต้องการพักผ่อน" ไอ้ไม้พูดเสียงเนิบนาบเหมือนจงใจยั่วโมโหไอ้ติว
หลังจากพวกมันยืนจ้องหน้ากันพักใหญ่ ไอ้ติวก็ยอมเดินออกไปจากห้องผมพลันปิดประตู ไอ้ไม้ยกยิ้มผู้ชนะ มันเดินมาวางถุงข้าวลงบนโต๊ะ แล้วเดินกลับมายืนมองผมนิ่งๆก่อนจะอุ้มผมขึ้นในท่าเจ้าสาว มันวางผมลงบนเตียงอย่างเบามือ พลางล้มตัวลงนอนข้างๆผม
"อืมม" ผมขยับตัวเข้าหาไออุ่น ซึ่งไออุ่นนั้นก็กอดผมตอบ
เดี๋ยวนะ กอด?
ด้วยความตกใจผมเปิดตาขึ้นดูในความมืด ก็เห็นเหมือนใครกอดผมอยู่ แต่กลิ่นน้ำหอมแบบนี้ผมคุ้นมาก เหมือน..งกลิ่นน้ำหอมของไอ้ไม้
พอรู้ว่ามันเป็นใครผมรีบผละออกจากอ้อมกอดทันที ผมลุกขึ้นมานั่งมองมันอย่างไม่เข้าใจ
ใบหน้าหล่อเหลาได้รูป ริมฝีปากรูปกระจับที่สาวเห็นต้องหลงใหล ร่างกายแข็งแกร่งสูงหุ่นดีขาว กล้ามเนื้อเรียงตัวสวย ขายาวเรียวไร้ไขมัน
แต่ผมไม่เข้าใจว่าคนสมบูรณ์แบบอย่างมัน จะมายุ่งอะไรกับผู้ชายอย่างผม ที่ไม่ได้ร่างเล็กน่ารักน่าฟัดเหมือนเคะ ทั้งๆที่คนอย่างมันมีแต่ผู้หญิงวิ่งเข้าใส่ แล้วทำไมถึงต้องมายุ่งกับผม
"อืมม" ไอ้ไม้พลิกตัวหันมาทางผมพลางกวาดมือเหมือนควานหาอะไรบางอย่าง ผมนั่งมองการกระทำของมันสักพัก ก่อนตัดสินใจลุกขึ้นจากเตียง คว้ากุญแจรถกระเป๋าตังโทรศัพท์ แล้วเปิดประตูเดินออกจากห้อง


ผมขับรถมานั่งดื่มเหล้าแถวๆคอนโด มันเป็นร้านเหล้าเพื่อชีวิต ซึ่งตอนนี้ผมไม่สนใจว่ามันจะเป็นร้านแบบไหน ขอแค่ได้กินเหล้าให้หายเครียดก็พอ
แต่กินไปกินมาแล้วมันรู้สึกแปลกๆ ผมเลยเลิกกินแล้วนั่งมองแก้วเหล้าแทน
ปรี๊ดๆ! ผมสะดุ้งตกใจหันมองเสียงแตรรถ ก็เห็นรถไอ้ไม้ขับมาจอดอยู่หน้าร้าน
ปึก! ไอ้ไม้ลงมาจากรถปิดประตูรถอย่างแรง แล้วเดินตรงมาทางผมด้วยท่าทางหงุดหงิด
"มานี่" มันพูดเสียงเข้มพลางเดินมากระชากต้นแขนผมให้ลุกขึ้นตามมัน ด้วยแรงที่มีอยู่น้อยเพราะยังมีไข้อยู่ ทำให้ผมขยับลุกตามมันไป
"ปล่อยกู!" ผมสะบัดตัวออกจากมือหนา ทำให้ไอ้ไม้หันมามองด้วยสายตาวาวโรจน์
"ทำไม ผัวจับนิดจับน้อยมันจะตาย แต่คนอื่นนี่ยอมให้จูบ" ไอ้ไม้พูดด้วยน้ำเสียงประชด กัดฟันจนกรามขึ้นเป็นสันนูน
"จูบ?" ผมถามมันพลางทำหน้างงไปด้วย ไอ้ไม้มันชะงักไปนิด
"จิ๊" ไอ้ไม้จิ๊ปากอย่างขัดใจ แต่มันก็ไม่ได้ตอบคำถามผม
"กลับบ้าน พี่ป่วยอยู่ไม่ใช่หรอ จะออกมาแดกเหล้าให้ไข้มันกลับมาทำไม" มันว่าผมเสียงดุๆ
"แล้วมึงมายุ่งอะไรด้วย" ผมถามมันกลับเสียงนิ่ง
"ทำไมผมจะยุ่งเรื่องของเมียตัวเองไม่ได้" ไอ้ไม้ยื่นหน้าเข้ามาใกล้พร้อมลอยหน้าลอยตากวนตีน มันทำให้อารมณ์ผมตอนนี้แบบ...อยากเอาตีนถีบหน้ามัน มาก!
"สัส!" ผมสบถแค่นั้นแล้วเดินมาที่รถของตัวเอง ขับออกไปจากร้านเหล้าทันทีโดยไม่รอไอ้ไม้
พอกลับมาถึงห้องผมก็ล้มตัวลงนอนอย่างหมดสภาพ ความเหนื่อยล้าอ่อนเพลียเริ่มเล่นงานผม จนต้องยอมจำนนต่อแรงโน้มถ่วงของโลก
กึก ผมได้ยินเสียงปิดประตูเบาๆ และตามมาด้วยแรงยุบของที่นอน แต่เพราะความอยากนอนมากกว่าทำให้ผมเลือกที่จะหลับกว่าจะลืมตา


ผมนอนจมพิษไข้อยู่ประมาณสองวัน วันนี้รู้สึกว่าอาการจะเริ่มดีขึ้น เลยมาเยี่ยมไอ้นะโมที่โรงพยาบาล แอบดีใจอยู่นิดหน่อยตอนแม่ไลน์มาบอกว่าไอ้นะโมท้องลูกคนที่สอง แต่พอเห็นมันนั่งหน้าหงอยแล้วรู้สึกเซ็ง
"อ่ะ กินผลไม้เยอะๆ หลานกูจะได้แข็งแรง" ผมบอกมันพลางยื่นแอปเปิลไปตรงปาก ไอ้นะโมก็งับแอปเปิลในมือผมทันที
"มึงไม่ต้องทำหน้าบูดตลอดเวลาก็ได้ ก็แค่ไอ้พีไม่มาเยี่ยมมึง" ผมพูดอย่างเหนื่อยหน่าย พร้อมปอกแอปเปิลไปด้วย
"แต่..."
ก๊อกๆ... "อาหารเช้ามาแล้วค่ะ" ผมหันมองตามเสียงก็เห็นพยาบาลสาวเอาอาหารเช้าเข้ามาให้ไอ้นะโม แต่กลิ่นของมันทำผมอยากจะอ้วก มัน...เหม็นมาก
"ขอบคุณครับ" ไอ้นะโมยิ้มขอบคุณพยาบาล ซึ่งเธอก็ยิ้มตอบก่อนจะเดินออกจากห้องไป
"อุ๊ปส์... อึก... อึก..." ผมยกมือขึ้นมาปิดปากเพราะเริ่มทนกลิ่นเหม็นไม่ไหว ก่อนจะรีบลุกขึ้นวิ่งเข้าห้องน้ำ ปล่อยของที่มันตีวลกันอยู่ในท้องออกมา
"อ้วก... แฮก... อ้วก..." ผมอ้วกออกมาจนหมดไส้หมดพุง ล้างปากบ้วนน้ำทิ้งแล้วเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพใบหน้าซีดเซียว
"เป็นอะไรป่ะว่ะร็อก หน้าพี่ดูซีดๆนะ" ไอ้นะโมถามผมด้วยความเป็นห่วง
"ไม่เป็นไร กูแค่เพลียๆนิดหน่อย" ผมบอกมันแล้วเดินมานั่งตรงโซฟา เอนหลังพิงในท่าผ่อนคลาย
ผมคงเพลียเพราะอาการป่วยยังไม่ค่อยหายดี
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
"อืมม" ผมค่อยๆขยับตัวช้าๆ หัวคิ้วขมวดเข้าหากันเป็นปม ก่อนเปิดเปลือกตาขึ้นช้าๆ ภาพเพดานสีขาวกับกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อ ทำให้ผมต้องขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม
"เป็นไงบ้างพี่ รู้สึกเวียนหัวมึนหัวบ้างมั้ย" พอเห็นผมรู้สึกตัวไอ้ไม้ก็ถามผมทันที ผมหันมามองมันด้วยสายตางงๆ
"กูมาอยู่ที่นี่ได้ไง" ผมถามมันน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจ
"พี่เป็นลม ผมเลยอุ้มพี่ขึ้นรถแล้วมาส่งโรงพยาบาล" พอผมได้ยินแบบนั้น ใบหน้าจากที่ซีดๆกับมีเลือดฝาดแดงระเรื่อ พลางคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่ร้านกาแฟ
"นี่มึง...อุ้มกูออกมาจากร้าน ผ่านสายตาทุกคนในร้าน" ผมพูดเสียงดังขึ้นมาอีกนิด
"ใช่" ไอ้ไม้ตอบคำถามผมทันทีพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์แบบฉบับของมัน
"มึง! ไอ้เหี้ย! ไอ้สัส! ไอ้!..." ผมยังด่าไอ้ไม้ไม่สะใจ ก็โดนมันกดจูบปิดปากจนต้องเบิกตากว้างอย่างตกใจ
"อืม!" ผมทุบแผ่นหลังหนาแรงๆสองสามที เพราะเริ่มหายใจไม่ออก
"พี่ท้อง..." พอไอ้ไม้ผละริมฝีปากออกจากผม มือหนาเลื่อนลงมาแตะตรงหน้าท้องผม ก้มลงมากระซิบข้างๆหูผมเสียงไม่เบาและไม่ดังมากนัก
พอผมได้ยินคำพูดของไอ้ไม้ ความรู้สึกสับสนปนอึ้งช็อกชาวาบ ทำให้ผมนิ่งค้างนัยน์ตาสั่นไหว
"มึงโกหกกู" ผมพูดเสียงเบาแต่สายตาเหม่อลอย
"ผมจะโกหกพี่ทำไม" พูดจบไอ้ไม้ก็เดินตรงไปทางโต๊ะ หยิบเอกสารอะไรสักอย่างเดินตรงมาทางผม
"ถ้าพี่ไม่เชื่อก็อ่านนี่เอาเอง" พูดเสร็จมันก็ส่งเอกสารมาตรงหน้าผม ผมมองเอกสารในมือไอ้ไม้ ก่อนเงยหน้ามองมันแบบไม่เชื่อ แต่ก็ยื่นมือไปรับเอกสารมาจากมัน ผมเอาเอกสารมาอ่านดูให้ละเอียดทุกตัว รายละเอียดในเอกสารทำเลือดในกายผมชาจนรู้สึกได้ เพราะฝ่ามือเย็นเฉียบเหมือนคนไม่มีเลือดไหลเวียน
"เชื่อหรือยังว่าผมไม่ได้โกหก" ไอ้ไม้พูดพร้อมยกยิ้มผู้ชนะ ผมมองหน้ามันด้วยสายตารังเกียจ
ก๊อกๆ... "หมอขออนุญาตนะครับ" ผมกับไอ้ไม้หันมองตามเสียง ก็เห็นหมอหนุ่มที่อายุน่าจะรุ่นเดียวกับไอ้ไม้ เดินเข้ามาในห้องตรวจตรงมาทางพวกผม
"ก่อนอื่นหมอขอแสดงความยินดีด้วยนะครับ"
"ผมต้องการเอาเด็กออก"