เสือขี้ตะโกน

การพูดจาอันไพเราะนำมาซึ่งความรัก และถักทอสายใยมิตรภาพ
ก่อเกิดความผาสุก ในชุมชนนั้นๆ ด้วยความไม่ก้าวร้าว
ถ้อยที่ถ้อยอาศัย เป็นหนทางนำความเจริญไมตรีย์ ผูกมิตรให้อยู่ร่วมกัน
อย่างมีความสุข… “เจ้าปลาบู่ เจ้าขัดแข็งข้าหรอกรึ” เสียงตะโกนอันดัง
ลั่นสนั่น ของบุรุษเสือ ได้ยินทั่วฝูงปลาน้อยใหญ่ในลำธาร ต่างพากัน
หวาดกลัวเกรงขามบุรุษเสือ…..จิ้งหรีดขันหวานรู้กิตติศัพท์เสือขี้ตะโกนดี
ก็เลยนึกอวดเบ่งจะเปล่งเสียง ขันหวานให้ดังลั่นสนั่นป่าให้ทัดเทียม
เท่าเสือขี้ตะโกน …. “น้ำเสียงเจ้ามีรึจะดับรัศมีเสียงเรา” “แต่โอ้แอ๋”
“ เรา อยากกระชับมิตรกับน้ำเสียงของเจ้า” หลังจากนั้นจิ้งหรีดขันหวาน
นำเสือขี้ตะโกนคำรามหวานเดินทางมายังหลุมไมตรีย์ ซึ่งมีเสียง
จิ้งหรีดพูดหวาน พูดดี ขันกังวาลอารมณ์ยิ้ม…..เสือขี้ตะโกน
เริ่มเปลี่ยนตนจากคำโกรธาใจคอใจอ่อนใจเย็น ลดทิฐิมานะ
ไม่แสดงอารมณ์ร้อนอีกต่อไป