พุทธศาสนาในเมืองไทย ที่เต็มไปด้วยขวากหนาม

หนังสือเล่มนี้มีชื่อว่า พุทธศาสนาในเมืองไทยที่เต็มไปด้วยขวากหนาม เพื่อให้ถือว่าสืบเนื่องมาจากเล่มก่อน(ค่อนศตวรรษฯ) ซึ่งเน้นไปที่สถาบัน กษัตริย์ หากเล่มนี้เน้นไปที่สถาบันศาสนา ถ้าสองสถาบันนี้ปลาสนาการไป หรือคงไว้แต่รูปแบบอย่างปราศจากเนื้อหาสาระ ย่อมจะให้โทษยิ่งกว่าให้คุณ ไม่แต่กับราษฎรส่วนใหญ่ หากกับอภิสิทธิ์ชนทั้งหลายอีกด้วย
ขอนำคำของยอช ออแวลมาให้อ่านประกอบในที่นี้ด้วยว่า when the pirch comes, the common people will turn out to be more intelligent than the cleaver ones.
ที่สำคัญคือคนฉลาดในเมืองไทย ที่อยู่ในสถาบันหลักของบ้าน เมือง แลไม่เห็นคุณวิเศษของคนส่วนใหญ่ ซึ่งถึงแม้จะถูกเบียดเบียนบีฑาอย่างไร ก็ยังทรงไว้ซึ่งคุณธรรมและภูมิปัญญาชาวบ้านอย่างควรแก่การก้มหัวให้ยิ่งนัก


คำโบราณที่ว่า งัวเห็นแก่หญ้า ขี้ข้าเห็นแก่กินนั้น สมัยนี้ คงต้องปรับไปว่า เจ้าฟ้าก็เห็นแก่กินด้วยเหมือนกัน ดังขอให้ดูที่ศูนย์ การค้าสยามพารากอนเป็นตัวอย่าง มิไยต้องเอ่ยถึงสำนักงานทรัพย์สิน ส่วนพระมหากษัตริย์ ยังนายทุนต่างๆ รวมทั้งพวกศักดินาขัตติยาธิป- ไตยทั้งหลายก็เห็นแก่กินด้วยกันทั้งนั้น หากไม่ได้กินเพื่ออิ่ม หากกินอย่างเก็บออมไว้อย่างเกินพอดี โดยการเอารัดเอาเปรียบมหาชน และสิ่งแวดล้อมทางธรรมชาติอย่างปราศจากมนสิการ


เล่มที่แล้ว ภาคแรกว่าด้วยสถาบันกษัตริย์กับรัฐธรรมนูญ ภาคแรกเล่มนี้ว่าด้วยพุทธศาสนาในสยาม ตามมาด้วยเรื่องอันเนื่องด้วยพุทธศาสนาดังกล่าว
ภาคต่อไป ว่าด้วยคนเป็นๆ และคนที่ตายแล้ว โดยถือว่าบุคคลนั้นๆ มีอุปการคุณกับเรา ถ้าเรารู้จักเรียนรู้จากชีวิตของท่านนั้นๆ ไม่ใช่มาเขียนสรรเสริญเยินยอกันตั้งแต่ยังไม่ตาย แม้ตายแล้วก็แสดงวาทกรรมในทางที่ไม่เป็นจริงแทบทั้งนั้น หาไม่ก็กึ่งจริงกึ่งเท็จ ทั้งนี้รวมถึงธรรมกถึกเป็นจำนวนไม่น้อย ที่เทศน์ถวายเจ้า และให้คนใหญ่คนโตฟัง ดูท่านนั้นๆ จะไม่ละอายใจกันเอาเลย


ถัดไป เป็นปาฐกถาที่ว่าด้วยการเมือง การปกครองแทบทั้งนั้น ถ้อยคำที่ว่าด้วยความดี ความงามก็มีรวมอยู่ด้วย ที่น่ายินดีก็ตรงที่ศิลปีสองคนมีแก่ใจให้ภาพมากับข้าพเจ้า เพื่อใช้ทำปกหน้าปกหลังของฉบับนี้ นับว่าเป็นเกียรติเป็นศรีสำหรับข้าพเจ้าแท้ทีเดียว

จากคำปรารถในหนังสือ