ฟ้าใสของนายปกรณ์

เมื่อเส้นบาง ๆ ที่ขีดเอาไว้เป็นสิ่งที่ทำให้ความสัมพันธ์ที่ราบรื่นต้องจบลง

ทว่าหัวใจทั้งสองดวงนั้นยังถวิลหาซึ่งกันและกันอยู่

ชีวิตเล็ก ๆ ที่อุบัติขึ้นจึงเป็นตัวกลางประสานหัวใจทั้งสองให้เป็นหนึ่งเดียวกัน

__________________________________________

“คุณกรคะ” สาวน้อยยิ้มให้ปกรณ์ในตอนเช้า แต่ช่างเป็นรอยยิ้มที่ฝืดเฝือเต็มที
“ฟ้าใสมีเรื่องจะคุยกับคุณค่ะ”

“ผมก็มีเรื่องอยากจะคุยกับคุณเหมือนกัน แต่คุณพูดก่อนเถอะ” ปกรณ์ลุกขึ้นนั่งและประคองฟ้าใสให้นั่งด้วยเช่นกัน

“ฉันจะย้ายกลับไปอยู่ที่กรุงเทพแล้วนะคะ” สาวน้อยก้มหน้าไม่กล้าสบตาคมดุที่มองจ้องมา

“เรื่องของเราก็คงต้องจบกันที่ตรงนี้สินะ” ปกรณ์พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยราวกับไม่รู้สึกรู้สาอะไร

“ฉันขอโทษนะคะ” ฟ้าใสพูดเสียงเครือ เธอกำลังจะรับความเสียใจที่ถาโถมเข้ามาไม่ไหวแล้ว

“ไม่เป็นไรหรอก เพราะผมก็จะพูดเรื่องนี้กับคุณเหมือนกัน ความสัมพันธ์ของเรามันมีมานานเกินไปแล้ว ผมว่าเราควรหยุดสถานะนี้ แล้วไปเริ่มต้นชีวิตแบบปกติของตัวเองกันได้แล้วละ”

____________________________________________

“ฟ้าใส” ปกรณ์รวบตัวเธอมากอดเอาไว้

“คุณจะทำอะไรคะ” ฟ้าใสปาดน้ำตาพยายามขืนตัวออกจากอ้อมแขนของเขา

“ทำไมไม่ยอมบอกผม” ชายหนุ่มตัดพ้อ “ไม่อยากให้ผมรู้หรือว่าเรากำลังจะมีลูกด้วยกัน”

“ไม่ใช่ค่ะ” เธอพยายามปฏิเสธ “ลูกเป็นของฟ้าใสคนเดียว”

“ได้ยังไง คุณทำลูกคนเดียวได้เหรอ” ปกรณ์ดึงดันที่จะกอดฟ้าใสจนเธอต้องยอมยืนนิ่ง ๆ ให้เขากอด

“แต่เราไม่ได้เป็นอะไรกัน” สาวน้อยก้มหน้า ไม่กล้าสบตา

“ต้องให้ผมเตือนความจำคุณมั้ยว่าเราเป็นอะไรกัน จะเอาท่าไหนดีล่ะ” คำพูดสองแง่สองง่ามของเขาทำเอาถูกทุบอกเป็นการลงโทษ