เมียมาเฟีย

ครูซ

"เธอเป็นของฉันตั้งแต่วินาทีแรกที่เธอกล้ามองตาฉัน"

นาเนีย

"เนียไม่ได้มองตาคุณสักหน่อย เนียมองผู้ชายข้างหลังคุณต่างหาก"

คนหนึ่งเป็นถึงมาเฟียใหญ่อีกคนเป็นแค่เด็กสาวไร้เดียงสา


"มีสิทธิ์มองฉันแบบนั้นได้ด้วยเหรอ"

"ฮึก ทำไมหนูจะมองไม่ได้ในเมื่อคุณละ...ในเมื่อคุณจับตัวหนูมา!" คนตัวเล็กพูดขึ้นมองเขาอย่างไม่พอใจ

"ฉันบอกว่าพูดให้มีหางเสียง"

"นี่ปากหนูนะ หนูจะพูดยังไงก็ได้!" ครูซพ่นลมหายใจออกมาอย่างสะกดกลั้นอารมณ์ขุ่นมัวไว้ในใจ

"อื้ออออ" ร่างบางเบิกตาโพล่งอย่างตกใจเมื่อจู่ๆเขาก็คว้าท้ายทอยเธอไว้ก่อนจะกดจูบลงริมฝีปากจิ้มลิ้มโดยไม่ได้ลุกล้ำเข้ามา

พรึ่บ

"จูบหนูอีกแล้วนะ! มีสิทธิ์อะไร!"

"ปากฉัน ฉันจะทำอะไรก็ได้" ร่างบางมองเขาอย่างแค้นๆพร้อมกับผุดลุกขึ้นแล้วเดินออกไปทันที

"เงินของฉันล่ะ"

กึก

ร่างบางชะงักฝีเท้าหันกลับมามองเขาอย่างไม่มั่นใจในสิ่งที่ได้ยิน

"เงินอะไร"

"ความจำสั้นดีนิ ทั้งที่เมื่อวานเธอเป็นคนหยิบมันไปกับมือ"

"เอ๋ คะ คุณไม่ได้ให้หนูเหรอคะ" ครูซกระตุกยิ้ม หึ ทีแบบนี้แล้วทำเป็นพูดดี

"ถ้าฉันให้เธอ ฉันจะมายืนทวงอยู่แบบนี้หรือไง"

"ตะ แค่ว่าตอนนั้นคุณวางไว้บนโต๊ะนะคะ แถมยังพูดอีกว่าหนูจะได้เยอะกว่านี้อีกถ้าหนูเป็นผู้หญิงของคุณ"

"ใช่ แต่เธอปฏิเสธนั่นก็คือเธอไม่ยอมรับข้อเสนอของฉันเธอก็ไม่มีสิทธ์ได้ของทุกอย่างแม้กระทั่งเงินบนโต๊ะ" ร่างบางเมื่อได้ยินแบบนั้นก็เม้มปากแน่น เตรียมจะร้องไห้งอแงอีกรอบ

"ฮึก ตะ แต่หนูจ่ายไปหมดแล้ว~" ร่างบางพูดเสียงอ่อย

"งั้นก็มาเป็นผู้หญิงของฉันซะ"