หวางเฟยของข้าเมื่อใดเจ้าจะเข้านอนเล่มที่1

เรื่องราววุ่นวายของท่านอ๋องเก้ากับพระชายาตัวน้อยที่นางยังไร้เดียงสาเกินไปต่อการร่วมหอระหว่างสามีภรรยากรรมหนักจึงตกใส่ศีรษะของท่านอ๋องผู้ถูกขนานนามว่าเป็น'บรรพตน้ำแข็ง'ที่อยากเข้าหอแทบตายแต่…จำต้องอดขื่นรอไว้กินหวานจนน้ำแข็งแทบเดือด!
♡♡♡♡♡♡♡♡
เมียเด็กก็ต้องเลี้ยงแมวของเมียเด็กยอดยาใจก็ต้องดูแล บัลลังก์ก็ต้องกอบกู้เกิดเป็นหานหย่งไท่ไยจึงยากยิ่งนัก!
◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇


โปรยเรียกแขก
^////^
ทางฝ่าย หานหย่งไท่ตกใจที่นางจริงจังต่อหน้าที่ภรรยาที่ดีมากมายเช่นนี้แล้วไอ้สิ่งที่นางจริงจังมันก็ไม่ได้สมควรเลยสักนิดส่วนเหล่าองครักษ์ทั้งสองต่างก็ล้วนคิดตกตะลึงไปไกลจนถึงสวรรค์ชั้นฟ้าแล้ว ต่างหันมามองตากันจากนั้นก็เร่งเมินหลบแต่ใบหูถึงอยู่ใต้แสงจันทรากลับยังเห็นชัดเจนว่าแดงดังผลอิงเถาสุกมากเพียงใด
...ท่านอ๋องเก้าช่างน่าอิจฉาอย่างยิ่ง...
สายตาพวกเขาสื่อถึงกันได้ราวนั้นโดยมิอาจทราบได้ว่าผู้ถูกอิจฉาแสนจะตรอมตรมอย่างยิ่งแล้วในยามนี้
“ทำอันใดของเจ้ากันเสี่ยวเหยา!”
ถึงไม่อยากจะดุว่าเด็กน้อยแต่เขาไม่สนุกเช่นไรเขาก็ยังเป็นบุรุษโตเต็มวัยส่วนสตรีตรงหน้านางก็งดงามมากเขายังมีความรู้สึกของบุรุษเพศอัดแน่นมาถูกลูบคลำกันแบบนี้เขาย่อมทุกทรมานเป็นธรรมดา ส่วนสำคัญของร่างกายครัดเคร่งจนแทบอยากเอาศีรษะโขกเสาเตียงให้สลบจบค่ำคืนเข้าหออันแสนอัปยศลงเสียเดี๋ยวนี้
"ใจเย็นเพคะท่านอ๋อง...อีกนิดเดียวเพคะ...เหยาเอ๋อร์ใกล้ทำเสร็จแล้วเพคะ"
...เคร้ง! ...
องครักษ์ผู้หนึ่งถึงกับเสียกิริยามือไม้อ่อนยามได้ฟังถ้อยคำคู่บ่าวสาวแต่ก็ยังอุตส่าห์มากมารยาทเร่งตะแคงหูฟังให้ชัดเจนอีกหน่อย
"พอแล้วเสี่ยวเหยาเจ้าอย่าซุกซนข้าง่วงมากแล้วนอนเถอะ"
มือเล็กนุ่มนิ่มที่ลูบไปตามฝ่าเท้าทำเอาคนไม่เคยถูกสตรีใดดูแลกันใกล้ชิดเพียงนี้คำรามเสียงแหบแห้งเสียกิริยาของท่าน'บรรพตน้ำแข็งแห่งตง'ไปจนสิ้นอย่างน่าสงสาร
"ใกล้แล้วเพคะท่านอ๋องทรงอดทนอีกนิดเดียว...จะเสร็จแล้วเพคะ"
ปากเล็กเอ่ยไปมือเล็กก็เร่งหยิบผ้าสะอาดมาซับไปตามเท้าขาวผ่องทั้งสองข้างจากนั้นนางก็นำอ่างน้ำไปวางไว้ด้านข้างประตูก่อนจะหวนกลับคืนมาปีนขึ้นไปบนเตียงแล้วตรงเข้าช่วยท่านอ๋องเก้าปลดสายคาดเอวเช่นที่เห็นท่านป้าสะใภ้กระทำต่อท่านลุงเป็นลำดับถัดไป
"เดี๋ยว! ...เจ้าทำอันใดอีกเสี่ยวเหยา? "
นับแต่จำความได้หานหย่งไท่ไม่เคยอุทานเสียงดังอย่างเสียกิริยาสุขุมเช่นนี้มาก่อนเลยสักคราวแต่เพียงมิกี่ชั่วยามรับฉีหวางเฟยวัยเยาว์บรรพตน้ำแข็งแห่งตงซานก็ละลายแล้งละลายอีกจนน่าสงสารอย่างยิ่ง
"ท่านอ๋องทรงอยู่นิ่งๆเถิด เพคะประเดี๋ยวเหยาเอ๋อร์จัดการเองทั้งสิ้นท่านอ๋องอย่าเกร็งสิเพคะ"
ใบหน้าแตกตื่นของท่านอ๋องเก้าทำให้หลัวเหม่ยเหยานางชะงักมือไปเล็กน้อยแค่มาคิดว่านางเองก็ง่วงส่วนท่านอ๋องก็เพิ่งบ่นไปเช่นนั้นนางจึงไม่ออมมืออีกทั้งฉุดทั้งดึงทึ้งแต่ก็คงไว้ซึ่งความระมัดระวังไม่ให้ดูหยาบคายเกินไปเพราะเกรงท่านอ๋องจะ"กริ้ว"นางกลางดึกค่อนไปทางใกล้สว่างไปได้
“หยุด!...หยุดเดี๋ยวนี้เสี่ยวเหยา!ประเดี๋ยวข้าทำเองได้”
ต่อให้คิดขัดขืนแต่เพราะตัวเองเป็นบุรุษกำลังมากหานหย่งไท่กลัวพลั้งมือทำเด็กน้อยเจ็บที่ทำได้จึงเพียงดุออกไป แต่ผู้ตั้งใจตะแคงหูฟังถึงกับดวงตาเบิกโพลงด้วยมิคิดว่าท่านอ๋องเก้าของพวกตนจะขี้อายแม้แต่กับเจ้าสาวตัวเอง
"จะเสร็จแล้วเพคะนิดเดียวจริงๆ เช่นนี้ท่านอ๋องจะได้นอนสบายตัวเช่นไรเล่าเพคะ"
คนตัวเล็กปล้ำถอดอาภรณ์ตัวนอกของคนที่ตัวโตกว่าเป็นครึ่งพูดไปหอบไปคนฟังหรือก็คิดไปไกลจนหาทางกลับไปประจำจุดของตนเองแทบไม่ถูกกันจนสิ้นแล้ว
"เจ้านี่นะเด็กน้อย...ข้าหมดความอดทนต่อเจ้าแล้วนอนลง! "
กล่าวจบหานหย่งไท่จึงจับคนตัวเล็กกดลงที่นอนแล้วรัดนางจนแน่นไม่ให้มาทำหน้าที่'ภรรยาที่ดี'อย่างไม่เข้าท่าสักนิดอีกต่อไปหากแต่ผู้ฟังทั้งหลายกลับเข้าใจไปว่า....
...โอ้โหที่แท้ท่านอ๋องเก้าของพวกเขามิได้เขินอายหากแต่ท่านอ๋องเก้าไม่ชอบถูกกระทำต่างหากเล่า!...
...เฮือก!...
...เฮือก!...
ภายในห้องหอยังมีเสียงแว่วออกมาเป็นระยะแต่องครักษ์ทั้งสองมิอาจรั้งอยู่ต่อไปเมื่อหันกลับมาเห็นใบหน้าเย็นชาของท่านหัวหน้าองครักษ์ฉีผู้ดุดันยื่นกอดอกจับจ้องพวกเขานิ่งสนิท
...ซวยแล้วท่านแท่งหินแห่งตงซานมา...
สองคนสหายรักจึงเร่งเร้นกายจากไปแทบหกล้มหกลุก ฉีเฟิ่งมองตามไปจนสุดสายตาแล้วจึงหันกลับมาเตรียมจะเดินจากไปอีกด้านเช่นกันทว่า....
...เฮือก...
"นี่...เจ้ามายืนดำมืดอยู่ไยจื่อฟาง"
กายของจื่อฟางยืนเอาศีรษะโขกอยู่กับกำแพงห้องหอหากไม่สังเกตก็คงคิดว่านางอาจมาร่วมแอบฟังกับเจ้าสองทหารยามตัวแสบแต่เมื่อฉีเฟิ่งมองจนแน่ใจจึงเห็นว่านางโขกศีรษะนั้นนางเพียงหลับไปเท่านั้นเอง
"กลับไปนอนยังห้องของเจ้าเสีย"
เมื่อแลเห็นแสงเทียนในห้องหอมืดลงฉีเฟิ่งจึงเอ่ยกับนางกำนัลของฉีหวางเฟยเสียงเรียบ
"แต่ว่า...แต่ว่าข้ายังไม่ได้เก็บอ่างล้างเท้าของท่านอ๋องเก้าเลยนะเจ้าค่ะท่านองครักษ์ฉี"
จื่อฟางชี้มือชี้ไม้ไปยังห้องหอเพราะนางยังรอให้ผู้เป็นนายเรียกเข้าไปเก็บของออกมาหาไม่นางกลับไปนอนเกิดหวางเฟยเรียกใช้แล้วนางไม่มาท่านอ๋องเก้าต้องกริ้วนางที่ดูแลฉีหวางเฟยไม่ดีอย่างแน่นอน
"ไปเถอะจื่อฟางเจ้าไม่เห็นหรือว่าไฟในห้องดับลงแล้วถึงเจ้ายังไม่เคยแต่งงานแต่คงเคยได้ยินคำนี้กระมัง'ค่ำคืนเข้าหอช่างมีค่ามากกว่าทองคำพันชั่ง'น่ะ...ไฟดับไปแล้วเจ้ารอจนยามสายเกรงว่าต้าเกอกับต้าซ้อก็ยังไม่เรียกใช้หรอก"
กล่าวแล้วจงเจี่ยนคังก็มิอยู่รอชมว่านับจากนี้แม่นางกำนัลคนงามจะมีสีหน้าเช่นไรเดินกลับไปยังห้องฝังของตนเองทันทีส่วนฉีเฟิ่งนั้นเขาต่อให้แผ่นดินถล่มสีหน้าก็ไม่เปลี่ยนอยู่แล้วยืนมองจื่อฟางนิ่งเฉยอยู่คล้ายจะย้ำแก่นางว่า"ยังไม่เร่งไปอีก"อย่างไรอย่างนั้น
"อื้อ...ท่านอ๋องเบาหน่อยเหยาเอ๋อร์เจ็บ"
เพราะกายเล็กถูกกอดรัดแล้วกดศีรษะนางเอาไว้หลัวเหม่ยเหยาจึงร้องขอความเมตตาทว่า...
บึ้ม!
เหมือนใบหน้าของจื่อฟาง ระเบิดต่อความร้อนที่พวยพุ่งนางไม่รอช้าแรงมีเท่าใดนางใส่ไปเต็มฝีเท้าวิ่งไปจนหอบหันมองจึงรู้ว่าวิ่งมาผิดทางหันซ้ายหันขวาแล้วจรดฝีเท้าอย่างระแวงว่าจะมีใครมาพบเห็นสิ่งน่าขายหน้านี้ของตนเข้าเมื่อแน่ใจนางจึงเร่งฝีเท้ากลับห้องนอนฝั่งตนเองทันทีภายในใจก็ให้สงสารฉีหวางเฟยยิ่งนัก
...โถ...
ตัวก็เล็กถึงเพียงนั้น...ท่านอ๋องหรือก็ไม่ออมมือเลย...ช่างน่าสงสารหวางเฟยอย่างยิ่ง
@@@@@@@@@@
...การเลี้ยงเด็กนั้นหาใช่เรื่องยากทว่าการมีภรรยาเด็กนั้นช่างแสนจะลำเค็ญ หากแต่ที่กล่าวมาแล้วว่าแสนจะทุกข์ยากการล่อลวงภรรยาเด็กเข้าหอกลับสาหัสยิ่งนัก! ....