ลมรำพัน

ก้าน เหมือนถูกสวรรค์สาปส่ง ทั้งถูกเมียรักทอดทิ้งและบ้านยังถูกเพลิงไหม้จนวอดวาย ทำให้เขาแทบสิ้นเนื้อประดาตัว
ชายหนุ่มระเห็จไปขอความช่วยเหลือจากลุงวิฑูร ผู้ใหญ่ที่นับถือดุจญาติ
อีกฝ่ายเองก็ยากจนข้นแคน จึงสงเคราะห์เขาด้วยการให้ก้าน เดินทางไปขอความช่วยเหลือจาก "คุณเทพ" หลานชายนายอำเภอผู้มั่งมี
แต่ทว่าก้านกลับไม่พบคุณเทพที่ว่า แต่เจอ "เจ้าทัพ" ลูกน้องหนุ่มที่กวนประสาทเขาไม่เว้นแต่ละวัน

ตัวอย่าง :
“แล้วทำไมพี่ถึงทำหละ...” ปากของก้านยังสั่นไม่หาย อีกฝ่ายก็กลับจ้องเขาตาเป็นมันขึ้นมาอีก
“ก็มึงมันน่าซะขนาดนี้ ใครจะไปอดใจไหว”
“แต่พี่ก็น่าจะบอกผมก่อน...” แววตาสะท้อนสะท้านนั้นก้มลง สีหน้าแปรเปลี่ยนไปราวกับเด็ก
“ก็มึงเมา กูเองก็เมาแทบไม่ได้สติเหมือนกัน เอาน่า...กูจะไม่บอกใครหรอกว่ากูได้มึงเป็นเมียแล้ว”
“เมีย...” ก้านก้าวขาถอยหลังไปหนึ่งก้าว เหล้าฝรั่งที่กินไปไม่กี่จอกเหมือนกับจะทำให้เขาเซเสียแล้ว
“ก็เออสิ กูได้มึงแล้ว มึงก็ต้องเป็นเมียกูสิ” ใบหน้าคร้ามคมตรงหน้ายังพูดจาหน้าตาเฉย
“แต่ผมเป็นผู้ชาย จะเป็นเมียพี่ได้ยังไงกันเล่า”

//

“มึงอย่าไปมองใครด้วยสายตาแบบนี้เชียวนะ” ริมฝีปากหนาใต้ไรหนวดเขียวขรึมนั้นเม้มแน่น
“มองยังไงจ๊ะ” เหมือนก้านจะยังไม่รู้ตัว เขากระพริบตาปริบๆ ราวกับเด็กไร้เดียงสา
“ก็มองด้วยสายตาหวานเยิ้มแบบนี้น่ะสิ ถ้ามึงเป็นผู้หญิง ป่านนี้กูลากมึงเข้าห้องไปนานแล้ว”
“แต่เมื่อคืนพี่ก็ลากฉันเข้าห้องไปแล้วนี่จ๊ะ”
“ไอ้นี่...” ทัพไม่รู้เลยว่าตัวเองหน้าแดงจัดขึ้นมาเสียแล้ว ก้านพยายามข่มเสียงหัวเราะไว้ในลำคอเพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะขึ้งโกรธเป็นจริงเป็นจังขึ้นมาอีกรอบ จากนั้นจึงเห็นหลังหนาเดินไวๆ จากไปอย่างเงียบๆ