บ่วงคิมหันต์

ทั้งเธอและเขาต่างก็มีแผลหัวใจที่ยากจะลืมเลือน
ความว้าเหว่...ดึงดูดทั้งสองเข้าหากัน
แต่แผลหัวใจที่ติดตัวมาก็ทำให้ทั้งสองต้องแยกจากกันด้วยความไม่เข้าใจ
โดยมีของขวัญแห่งการจากลาเป็นเด็กชายตัวน้อย

----------------------------------------------

“คุณออกมาทำไม” คิมหันต์ถามร่างบอบบางแต่ทว่าอวบอิ่มที่พยายามเดินโงนเงนออกมา

“ฉันมาขอบคุณคุณคิม จะกลับแล้วค่ะ” หญิงสาวพอจะมีสติขึ้นมาบ้าง ห้องสุดหรูนี่คงเป็นห้องพักของผู้ชายตรงหน้า แค่เขาพาเธอกลับมาด้วยโดยไม่บุบสลายแค่นี้ก็ดีมากแล้ว

“พรุ่งนี้เช้าค่อยกลับเถอะ กลับไปตอนนี้ สภาพนี้ ผมว่าไม่ปลอดภัย” สายตาคมกริบกวาดสำรวจไปทั่วร่างแล้วมันก็ทำให้ร่างกายของเขารู้สึกร้อนรุ่มขึ้นมาอีกครั้ง

“หรือถ้าอยากจะดื่มอีก...ก็เชิญ” เขาผายมือมายังขวดไวน์

มาริสายิ้มและส่ายหน้าน้อย ๆ แต่ก็เดินมานั่งเก้าอี้อีกตัวที่อยู่ตรงข้าม
“ขอบคุณอีกครั้งนะคะที่ช่วย”

“คุณไม่ว่าเหรอที่ผมเข้าไปยุ่งเรื่องของคุณ” คิมหันต์พอจะดูออกว่าหญิงสาวยังมีอาการมึนนิด ๆ สังเกตได้จากดวงตากลมโตที่วาววับราวกับมีดวงดาวนับล้านพริบแสงอยู่ในนั้น

“ตอนนี้คงต้องขอบคุณมากกว่าค่ะ เพราะถ้าคุณไม่ช่วย ฉันก็คงหลับอยู่แถวหน้าร้านนั่นแหละ” มาริสาพยายามส่งยิ้มให้คนตรงหน้า ก่อนที่จะนึกเรื่องราวที่เกิดขึ้นก่อนหน้าจนทำให้ขอบตาเริ่มร้อนผะผ่าว

“วันนี้เป็นวันที่ฉันควรจะมีความสุขแต่กลับ..” ปลายเสียงของเธอขาดหายคล้ายกำลังกลืนก้อนสะอื้นลงไปในลำคอ

คิมหันต์มองเงียบ ๆ ก่อนจะลุกไปหยิบแก้วมาอีกใบและรินน้ำองุ่นดีกรีสูงให้กับคนที่กำลังจะร้องไห้ออกมาอีกครั้ง

“มองในแง่ดี คุณรู้เสียตั้งแต่ตอนนี้ดีกว่ามารู้ทีหลังนะ” เขาเลื่อนแก้วให้หญิงสาวตรงหน้าซึ่งเธอก็กล่าวขอบคุณเบา ๆ แล้วรับแก้วนั้นไปจิบ

“ก็จริงของคุณ แต่ฉันไม่นึกมาก่อนเลยว่าพี่ติจะทำร้ายฉันได้ขนาดนี้” มาริสาเริ่มระบายความรู้สึกออกมา

“เขาเป็นแฟนคนแรก เป็นผู้ชายคนแรกที่ฉันอยากจะร่วมชีวิตด้วย แต่เขากลับทำร้ายฉันอย่างเลือดเย็นที่สุด ตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนว่าตัวเองโง่เต็มทีที่ปล่อยให้ตัวเองถูกหลอกมาตั้งนาน” ไวน์เต็มแก้วถูกกระดกรวดเดียวจนหมด

คิมหันต์กำลังจะยกมือห้ามแต่ก็ไม่ทันการเสียแล้ว

“ฉันรู้ว่าแม่ของพี่ติไม่ค่อยชอบฉันเท่าไหร่ แต่ก็ไม่นึกว่าจะถึงขนาดหาผู้หญิงคนใหม่มาให้ลูก แล้วพี่ติก็ไม่น่ามาสวมเขาให้ฉันแบบนี้” ท้ายประโยคเริ่มเจือสะอื้น มือเล็กหยิบขวดไวน์มารินใส่แก้วให้ตัวเองก่อนจะกระดกจนหมดอีกรอบ

“ฉันเสียใจ คุณเข้าใจมั้ย...ฉันเสียใจ” มาริสาเช็ดน้ำตาลวก ๆ

“แต่ไม่เป็นไร ในเมื่อพี่ติไม่เห็นค่าฉันเราก็คงต้องจบกันแค่นี้ คนอย่างฉันตัดแล้วตัดเลยและจะไม่กลับไปหาเขาอีกเด็ดขาด” มาริสาเงียบไปพักใหญ่ก่อนหันมาหาคิมหันต์

“คุณ...คืนนี้คุณนอนกับฉันได้มั้ย”