รักนี้เป็นของเธอ

“พี่จะทำให้เธอไม่กล้าไปอ่อยผู้ชายหน้าไหนอีก” พินท์สุดาเพิ่งเข้าใจวันนี้ว่าการคุยกันคนละเรื่องมันเป็นยังไง
“พี่พัทท์จะทำอะไร” พินท์สุดาถามอย่างหวาดระแวง สีหน้าแววตาของเขาดูไม่น่าไว้ใจ
“จะทำอะไรอย่างนั้นเหรอ” เธอรู้สึกใจหายวาบเมื่อเขาจับเธออุ้มขึ้นพาดบ่า
“พี่พัทท์ ปล่อยนะคะ ทำอะไรของพี่นี่! ป่าเถื่อนที่สุด!” หญิงสาวกรีดร้องเสียงหลง ทุบแผ่นหลังของเขาระรัว แต่เขาก็ฟาดสะโพกของเธอแรงๆ เช่นกัน
“โอ๊ย!” เธอร้องด้วยความเจ็บเมื่อมือหนาฟาดลงมาบนแก้มก้นงอนๆ ถี่ๆ พอๆ กับมือของเธอที่รัวทุบตีแผ่นหลังของเขาไม่ยั้งแรงเช่นกัน
“ไอ้คนซาดิสม์” ด่าเขาไปก็ชะงักมือ ไม่กล้าทุบตีเขาอีก พัทท์เองก็หยุดมือ พอดีกับถึงห้องนอนของเธอเรียบร้อยแล้ว เขาเปิดมันด้วยมือและเตะปิดมันด้วยเท้าโครมใหญ่ เธอรู้ว่าเขาโมโหร้ายค่อนข้างป่าเถื่อนในบางครั้ง แต่เขาก็ไม่น่าโมโหขนาดนี้เลยนี่นา จะว่าเขาหึงก็คงไม่ใช่เพราะเขารักอัญชิตานี่นา
“โอ๊ย! พี่พัทท์” พินท์สุดาร้องเสียงหลงอีกครั้งเมื่อเขาโยนเธอลงบนเตียงนอนกว้างโครมใหญ่ เขาหอบหายใจแรงๆ สีหน้าแลดูเอาเรื่อง
“ถ้าไอ้ปราชญ์มันรู้ว่าเธอตกเป็นของพี่แล้วยังจะรับของเหลือเดนอยู่อีกไหม” เขาประกาศกร้าว ใครหน้าไหนก็แตะเธอไม่ได้ เห็นมาหลายครั้งแล้ว ชอบส่งตาหวานให้มัน เขาทนไม่ได้ และไม่ชอบด้วย
หญิงสาวกรีดร้องเมื่อร่างหนาหนักทาบทับลงมาบนร่างน้อยของเธอ
“โอ๊ย!!!” พัทท์ร้องเสียงหลงเมื่อเขาโดนเธอกัดเข้าตรงบ่ากว้างเต็มแรง
“สมน้ำหน้า ไอ้คนป่าเถื่อน” เธอว่าเขาเสียงหอบๆ ดิ้นรนเพื่อให้หลุดพ้นแต่เขาไม่ยอมปล่อยเธอให้หนีลงจากเตียงได้ง่ายๆ
“ใครกันแน่ซาดิสม์ กัดมาได้ยังไง” เขาถลกเสื้อขึ้นดูก็เห็นรอยเขี้ยว เธอเองก็เห็น เผลอมองด้วยความเป็นห่วงทันที ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เขาเจ็บแบบนี้เลยสักนิด
พัทท์สอดมือเข้าสอดประสานกับมือบอบบางของเธอ กระซิบเสียงดุดันที่ริมหูว่าเธอไม่มีวันหนีพ้น หญิงสาวกลัวเขาจนตัวสั่น พยายามดีดดิ้นเพื่อให้ตัวเองรอดจากเงื้อมือของมัจจุราช
“จะดิ้นทำไมกันล่ะ อยากได้พี่เป็นสามีไม่ใช่เหรอ”