His name is Yahyaa! ย่าหยาอย่าเข้ามานะ!

ผมเพิ่งรู้ว่าไอ้หยามันเป็นคนกวนส้นตีน ดื้อด้าน พูดจาไม่ยอมฟัง มันคว้าแขนผมไว้กระชากเข้าไปใกล้ตัว น้าหอมกลิ่นหวานยั่วๆ ตรงหน้าอกก็ชวนปั่นป่วนหัวใจจนแทบล้มทั้งยืน ผมชอบผู้ชายที่มีกลิ่นตัวหอม ถ้าเป็นไอ้หยาแล้วล่ะก็...ผมชอบซะจนต้องหลีกหนีไปให้ไกล เตือนใจตลอดว่าอย่าไปเข้าใกล้มันมาก
“จะรีบไปไหน”
“ไปหาพี่มาร์ช” คำตอบช่างสวนทางกับสิ่งที่หัวใจอยากบอกเป็นอย่างอื่นมากกว่า
“งั้นไม่ให้ไป”
“ยุ่งอะไรด้วยวะ” หงุดหงิดใส่เขาทั้งที่หัวใจมันตอบไปแล้วว่าไม่ได้อยากไปไหนเลย
“กูเคยบอกมึงแล้วว่าไอ้พี่มาร์ชมันไม่จริงใจ”
“กูไม่เห็นว่าพี่เค้าจะเลวร้ายตรงไหน มึงปล่อยกูได้แล้ว” ยิ่งไล่ยิ่งเข้ามาใกล้กว่าเดิม
“มึงแน่ใจเหรอว่าอยากให้กูปล่อย”
“กูไม่ได้เป็นอะไร” แค่เพียงตอนนี้ใจมันต้องการอะไรบางอย่างจนต้องเก็บอาการไว้ให้มากที่สุด
“หึ”
แม้พยายามจะเถียงกลับไปมากแค่ไหน สรุปว่าเป็นตัวผมเองที่ใกล้คลั่งตายในห้องน้า เมื่อคนตรงหน้าไม่ยอมปล่อยผมแถมยังเอาหน้าหล่อๆ เข้ามาใกล้อีก
ไอ้หยาอย่าเข้ามาใกล้กูตอนนี้เด็ดขาด! อย่าเข้ามา
เพราะกูเริ่มจะไม่ไหวแล้ว!