Lost Love รักสีจางของคนข้างห้อง (เล่ม1)

"ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณอีก.."

มินตราพยายามผลักไส แต่ชายหนุ่มกลับยิ่งกอดรัดแน่นหนักขึ้น เหมือนภาพความทรงจำในวันเก่าๆจะย้อนคืนมาใหม่.. เหมือนก่อนหน้านั้น..ที่ยิ่งเธอถอยห่างเพียงใดเขาก็จะยิ่งขยับใกล้เข้ามามากขึ้นอีก.. ใกล้เสียจนใจเธอหวั่นไหวและเผลอตัวเผลอใจให้.. แต่ท้ายที่สุดแล้ว เมื่อใครคนนั้นที่เขารักกลับมา... สายตาของเขาก็ไม่มีเธออีก...

แล้ววันนี้..เขากลับมาที่นี่เพื่ออะไรกัน?

"คุณภัคจีรา..แฟนของคุณไม่อยู่อีกแล้วหรือคะ..?" เสียงเครือถามทั้งที่ใจเจ็บแสนเจ็บ

"ผึ้ง? คุณถามถึงเขาทำไมกัน?" ชายหนุ่มนึกสงสัย มือใหญ่ยังพร่ำเช็ดหยดน้ำตาไม่หยุด เห็นเธอร้องไห้เงียบๆจนตาทั้งสองแดงก่ำไปหมดก็ยิ่งปวดใจมากขึ้น

"คนรักของคุณคงไม่อยู่.. ถึงได้เหงาใช่มั้ยคะ? แต่ว่า..ฉันไม่อยากเป็นอย่างนั้นอีกแล้ว.. อย่าใช้ฉันเป็นของเล่นคลายเหงาอย่างนั้นอีกเลย.. ปล่อยฉันไปเถิดนะคะ.." น้ำเสียงหวานแผ่วเบาขณะที่ใจกลับขมจนขื่น "ปล่อยฉันไปเถอะ.."

"ไม่...มินตรา...คุณพูดบ้าอะไรกัน!?" ไอศูรย์ฉุนขึ้นมาจนเสียงห้วนขึ้นอย่างยั้งไม่อยู่ "อย่าพูดอย่างนี้อีก! ผมไม่เคยเห็นคุณเป็นของเล่นคลายเหงาบ้าๆอะไรนั่น! ไม่เคยสักครั้งที่จะคิดอย่างนั้น! แล้วผมก็จะไม่ยอมปล่อยคุณไปแน่ๆ!"

"ถ้าอย่างนั้น...ในสายตาคุณ..ฉันเป็นอะไรหรือคะ?" เสียงสั่นเครือแผ่วเบา ทว่าความรวดร้าวยิ่งแจ่มชัดขึ้นทุกขณะ "ไม่ใช่ของเล่น งั้นก็คงเป็นเพื่อนนอนสินะ.. ทุกครั้งที่คนรักของคุณไม่อยู่ ฉันก็จะได้รับสิทธิพิเศษนั้น คราวนี้ล่ะคะ..ฉันต้องเป็นเพื่อนนอนให้คุณอีกหรือเปล่า..?"