SAVAGE

ร่างบอบบางของเธอยังคงหลับนิ่งบนเตียงนอนที่บ้านของเธอเอง คาลนั่งลงข้างๆเธอเบาๆ มือหนาวางลงบนหัวทุยคนตัวเล็กก่อนจะค่อยๆลูบเบาๆแล้วก้มลงจูบที่หน้าผากเธอ

“ คาลเหรอ…” แม้จะเลือนลางแต่เธอก็จำได้ดีว่าเป็นคาล มีเพียงแค่เค้าเท่านั้นที่ชอบมาหาเธอกลางดึกแบบนี้ ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหนหากใกล้กันและสัมผัสถึงได้เค้าก็จะมา

“ อืม…..” จุมพิตเบาๆที่ริมฝีปากนุ่มของเธอ
“ ถึงจะเป็นแวมไพร์แต่นายก็ควรนอนพักนะ…”
“ ฉันคิดถึงเธอ….”
“ คิดถึง?” อลิเซียพูดพร้อมลุกขึ้นนั่งเเล้วกอดเค้า ร่างบอบบางนุ่มนิ่มในอ้อมกอดของเค้ายิ่งทำให้รู้สึกเจ็บจนจุกในใจ ความฝันที่ได้เห็นนั้นมันไม่ดีเลยสักนิด มันเหมือนไม่ใช่เค้าไม่ใช่ตัวตนของเค้า เพราะเค้ารักเธอขนาดนี้จะเป็นคนฆ่าเธอได้ยังไง

“ ฉันจะไม่มีวันทำร้ายเธออลิเซีย…”

“ คาล…...ทำไมจู่ๆถึงพูดแบบนั้น?” อลิเซียมองหน้าแฟนหนุ่มอย่างไม่เข้าใจ

“ ทำไมฉันถึงไม่รู้ความคิดของเธอเลยเธอไม่คิดอะไรบ้างเลยรึไงสมองทึ่มๆของเธอมันโล่งไปไหมอลิสแม้แต่สูดกลิ่นหรือสัมผัสทำไมไม่รู้สึกถึงข้างในนั้นของเธอเลย…”

คาลจิ้มไปที่หน้าอกตรงหัวใจของเธอ แล้วมองหน้าอลิเซียด้วยความสงสัยเค้าอยากรู้อดีตของเธอบ้างอยากเข้ามาในความทรงจำเพื่ออยากจะหาวิธีแก้ไขสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอ

“ นายอ่านใจคนได้เหรอ?”

“ ใช่! ฉันรู้ความคิดเมื่อคนนั้นคิด เข้าถึงจิตใจแค่สูดกลิ่น และเข้าถึงตัวตนของคนคนนั้นเพียงแค่สัมผัสแต่ทั้งหมดนั่นฉันทำไม่ได้กับเธอ ทำไมนะทำไมถึงเป็นแบบนั้น…”

“ นายอยากรู้อะไร?”
“ อยากรู้ว่าเธอทำไมถึงให้ฉันกัดคอของเธอไม่ได้?”

“ มันเป็นเหตุผลที่ฉันไม่สามารถตอบได้เพราะสิ่งนี้มันปกป้องฉันปกป้องชีวิตฉันเพราะแม้แต่นายก็อาจจะฆ่าฉันได้เหมือนกัน…” แววตาคนตัวเล็กอ่อนลง ดวงตาเธอหม่นหมองและดูเศร้าใจ คาลดึงเธอเข้ามากอดแน่นพลางลูบหัวเธอเอาไว้ตลอด

“ หากวันนึงฉันเผลอทำไปจริงๆจงรู้เอาไว้ว่านั่นไม่ใช่ฉันและถ้าฉันรู้ตัวเมื่อไหร่ว่าทำให้เธอต้องตายหรือเผลอฆ่าเธอขึ้นมารอฉันนะฉันจะรีบตามเธอไปทันที…”

หากเป็นแบบนั้นชีวิตเค้าก็ไม่มีความสุขหากเธอตายขึ้นมาแล้วมันก็ไม่มีเหตุผลใดที่เค้าต้องอยู่และการกอบกู้ศักดิ์ตระกูลของเค้าเพื่อล้างตราบาปถอนคำสาปก็ไม่จำเป็นหากชีวิตของเค้าจะอยู่ต่อไปโดยไร้เธอ