สิ้นแรงแค้น

ความรู้สึกของหล่อนกำลังสับสน
ในห้วงคำนึงของหล่อนนึกถึงวันชื่นคืนสุข นึกถึงอ้อมแขนแข็งแรงที่ตระกองกอด ยังจำได้ถึงเสียงกระซิบกระเส่าพรอดพร่ำคำรัก และร้องขอให้หล่อนสนองตอบความรักของเขาเฉกเช่นที่เขาปฏิบัติต่อหล่อน
แต่แล้วความจริงที่ว่าหล่อนเดินทางกลับเมืองไทยด้วยเหตุผลใดก็ค่อยๆ แทรกเข้ามา
ความจริงที่ทำให้หัวใจของหล่อนร้อนรุ่มไปด้วยไฟแค้น
ความจริงที่ทำให้หัวใจของหล่อนยิ่งกว่ารวดร้าว
ความจริงที่กำลังจะฆ่าความสุขในช่วงชีวิตที่เหลือของหล่อนให้หมดสิ้นไป

....................


“ถึงเวลาที่คุณจะต้องเรียนรู้ถึงผลการกระทำที่เห็นแก่ตัวและชั่วร้ายของคุณแล้วคุณเอกริศ”
ดวงตาสีน้ำตาลเข้มจัดฉายแววสับสนกับคำพูดเหมือนจะประกาศความตั้งใจบางอย่างกับเขา
“คุณควรได้รู้ว่าในยามที่คนเราต้องสูญเสียสิ่งอันเป็นที่รักไปนั้นทุกข์ใจแสนสาหัสแค่ไหน”
ชั่วขณะที่นัยน์ตาวาบขึ้นของหญิงสาว ทำให้เอกริศสะดุดใจ
เสี้ยววินาทีเหมือนจะผ่านไปอย่างเชื่องช้า ก่อนดวงตาคมจะเบิกกว้างด้วยความตระหนก
เศษเสี้ยวเวลาที่รับรู้ในความคิดความตั้งใจของภรรยาเอกริศแข็งทื่อก่อนได้สติตะโกนออกไปสุดเสียง
“สิ อย่า!”