พันธนาการรัก ยัยซื่อบื้อ

พันธนาการรัก ยัยซื่อบื้อ

หลังจากเก็บของที่ประชุมเสร็จ ชายหนุ่มก็ออกไปจากบริษัท รถคันหรูแล่นออกไปอย่างรวดเร็ว เขามุ่งหน้าไปที่ห้างสรรพสินค้า ตั้งใจว่าจะซื้อของใช้และนมบำรุงไปให้ใบหม่อนด้วย

มือหนาหยิบนมลงรถเข็น พร้อมกับเดินเลือกซื้อชุดคลุมให้หญิงสาว นับวันท้องก็เริ่มโตขึ้น ใบหน้าเรียบนิ่งระบายยิ้มออกมาเบาๆ

ทุกวันนี้เขาเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่ารู้สึกกับเธอยังไงกันแน่ อาจจะเพราะผูกพันธ์กระมัง เขาเห็นเธอเป็นเสมือนน้องสาวของเขาเอง เพราะอายุก็ไล่ๆกันด้วยซ้ำ

ร่างสูงเดินกลับเข้ามาในบ้าน ก่อนจะกวาดสายตามองหาร่างบางที่คิดว่าจะเจอ เขาวางของไว้บนโต๊ะ ก่อนจะเดินหาหญิงสาว

"ใบหม่อน...อยู่ไหน" เสียงทุ้มเอ่ยเรียกหญิงสาว เป็นจังหวะเดียวกับที่ใบหม่อนเดินออกมาจากในครัว ในมือเธอถือชีสเค้กไว้

"อยู่นี่ค่ะ" เสียงหวานใสเอ่ยบอก ร่างตุ้ยนุ้ยที่ท้องเธอเริ่มโตเดินมานั่งลงที่ห้องรับแขก

"ทำอะไร?" เธียเตอร์เลิกคิ้วมองเด็กสาวอย่างงุนงง

"หนูอยู่ว่างๆ มันเบื่อเลยทำขนมกินเล่นค่ะ" เธอฉีกยิ้มสดใสให้กับชายหนุ่ม พร้อมกับยื่นชีสเค้กไปวางตรงหน้าเขา

เพล้ง!!

ใบหม่อนสะดุ้งเฮือกอย่างตกใจ เมื่อมือหนาปัดถ้วยเค้กทิ้งอย่างไม่ใยดี

"บอกกี่ครั้งแล้วว่าไม่ให้ทำอะไร!! อยากกินอะไรก็สั่งเอาสิ!" ชายหนุ่มตะคอกอย่างโมโห ทำไมไม่รู้จักฟังกันบ้าง ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาบอกกับเธอแบบนี้ เขาห้ามตั้งไม่รู้เท่าไหร่แต่เธอดันดื้อรั้น

"อึก...นะ..หนูขอโทษค่ะ" ร่างบางสั่นระริก เธอก้มหน้างุดอย่างรู้สึกผิด น้ำตาเอ่อคลออย่างห้ามไม่อยู่

"ถ้าลื่นล้มขึ้นมาจะทำยังไง! ถ้าลูกฉันเป็นอะไรขึ้นมาละก็...เธอเจอดีแน่!" เขาชี้หน้าเธออย่างคาดโทษ

"แล้วคุณเข้าใจความรู้สึกหนูบ้างไหม! ฮึก~ " เป็นครั้งแรกที่เธอกล้าขึ้นเสียงกับเขา เธอก็อึดอัดเหมือนกัน ที่ต้องมาอยู่กับคนที่ไม่ได้รักเธอเลยสักนิด

"........" เธียเตอร์มองหน้าหญิงสาวที่บัดนี้แดงก่ำ น้ำตาเธอไหลอาบแก้ม มองเขาอย่างตัดพ้อ

"หนูรู้ว่าหนูอยู่ในฐานะอะไร หนูไม่เคยลืมข้อตกลงของเราหรอกค่ะ อึก~.. เขาเป็นลูกของคุณ แต่เขาก็เป็นลูกของหนูเหมือนกัน หนูไม่ทำอะไรที่มันกระทบกับลูกหรอก คุณไม่ต้องห่วง"

"ฉัน...."

"และอีกอย่าง....การที่คุณดูแลรับผิดชอบหนู ไม่ได้แปลว่าคุณเป็นเจ้าชีวิตหนู.. ไม่ได้แปลว่าคุณมีสิทธิ์ที่จะทำอะไรกับหนูก็ได้ ฮึก~ หนูก็มีหัวใจเหมือนกัน!" เธอตัดพ้อเขาทั้งน้ำตา

"ก็ดีที่ยังจำได้ ว่าเธอมาอยู่ที่นี่เพราะอะไร" เขาเอ่ยเสียงเรียบ ไม่ได้นึกถึงจิตใจของเธอเลยสักนิด คำพูดของเขายิ่งตอกย้ำเข้าไปในใจ ว่าเขาต้องการแค่ลูก และไม่เคยต้องการเธอเลย

"ค่ะ หนูจะจำใส่สมองไว้"

ใบหม่อนเดินหนีเขาขึ้นห้องทันที ร่างบอบบางทรุดตัวลงนั่งร้องไห้ ไม่มีใครรู้ว่าเธอต้องเจ็บปวดและปิดบังความรู้สึกตัวเองไว้แค่ไหน ภายนอกที่ดูสดใส บัดนี้มันกลับกำลังร่ำไห้อยู่ภายในใจ ความรักที่เขาไม่ต้องการ มันก็เหมือนตำพริกละลายแม่น้ำ ต่อให้ทำดีแค่ไหน คนมันไม่รัก..ก็ไม่รักอยู่ดี...