แค้นสุดร้าย สุดท้ายโคตรรัก

เธอ ใฝ่ฝันที่จะได้แต่งงานกับ เขา เพราะความรัก
ส่วนเขา อยากแต่งงานกับ เธอ เพราะความแค้น

สิบห้าปีแห่งการรอคอยให้ความรักหวนคืน
สิบสามปีที่รอชำระแค้น
เธอจะทำอย่างไร เมื่อเขาไม่ใช่พี่ชายคนเดิมที่รักและคอยทะนุถนอมเธออีกต่อไป
เขาจะทำอย่างไร เมื่อต้องฉีกหัวใจเธอที่เคยเป็นน้องสาวให้แหลกเป็นชิ้น เพื่อแก้แค้น

ติณณ์
มาเฟียหนุ่มผู้ต้องการทวงคืนทุกสิ่งที่เคยเป็นของเขา กลับมาครั้งนี้ เป้าหมายเดียวที่เขามี คือการแก้แค้น และเขามีเธอเป็นเครื่องมือ

อลิชา
ดีไซน์เนอร์สาวผู้รอคอยความรักที่หายสาปสูญ เธอรอคอยแต่เขา คนที่หายไปโดยไม่มีคำร่ำลา ความฝันเดียวที่มีคือการได้แต่งงานกับเขา พี่ชายคนเดียวของเธอ

ตัวอย่าง
“มันคือการ์ดนางฟ้าค่ะ” ลิชาดังการ์ดมาจากมือหนา แล้วชูให้เขาดูการ์ดใบแรกที่เขียนว่า ‘ให้อภัย’
“ให้อภัย” ติณณ์อ่านมันออกมาเป็นคำพูด
“การ์ดใบนี้...ความหมายตรงตัวเลยค่ะ ไม่ว่าพี่ติณณ์จะทำอะไรผิด ลิชาจะยอมให้อภัยพี่ติณณ์...ถ้าพี่ติณณ์โชว์การ์ดขึ้นมา”
“เธอทำเหมือนว่ารู้อยู่แล้วว่าสักวันพี่จะต้องทำผิด” ชายหนุ่มหลิ่วตามองหญิงสาว
“ไม่รู้สิคะ แต่การ์ดใบนี้น่ะมันมีแค่ใบเดียว แสดงว่าลิชาให้อภัยกับความผิดร้ายแรงได้แค่ครั้งเดียวเท่านั้น”
“ความผิดร้ายแรงที่ว่าคืออะไร?”
“ก็...ถ้าพี่ติณณ์ทำตัวเจ้าชู้ ผิดสัญญา ลืมวันสำคัญ”
“หึ! แค่นนั้นเธอเรียกมันว่าความผิดร้ายแรงแล้วเหรอ?” ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าเธอรู้ความจริงขึ้นมา เขาจะยังหงายการ์ดให้อภัยนี้ได้หรือเปล่า

------

“พี่ติณณ์หลอกลวง! โกหกทุกอย่าง! ฮือๆ ทำกับลิชาแบบนี้ได้ยังไง?! ตอบมาสิว่าทำได้ยังไง?!”
“ฉันหลอกอะไรเธอ? ที่บอกว่าอยากแต่งงาน...ฉันอยากแต่งกับเธอจริงๆ เพราะฉันอยากจะเป็นผัวเธอไง! การเป็นผัวเธอมันน่าสนุกดีออก! ส่วนไอ้ที่บอกว่ารัก...คิดดูดีๆอลิชา...ฉันเคยบอกรักเธอตอนไหนกัน?”
“ฮึก!” ในตอนนั้นอลิชาก็นิ่งไป แทบหยุดหายใจเมื่อคิดได้ว่าเขาพูดเรื่องจริง ภาพมากมายประดังเข้ามา เป็นอย่างที่เขาว่า...ที่ผ่านมาเธอเข้าไปเองว่าเขารักเธอ เพราะเขาไม่เคยพูดมันออกมาเลยสักครั้ง
“ที่เธอเคยถามว่าฉันรู้ตัวเมื่อไหร่ว่ารักเธอ...ฉันจะบอกให้ตอนนี้เลย ฉันไม่เคยรู้ตัวเลยสักนิด! เพราะฉันไม่ได้รักเธออลิชา!”
“...” เขาทำเธอพูดไม่ออก ได้แต่อึ้งและนิ่งเงียบ
“แล้วอย่าคิดว่าฉันหลอกอะไรเธอ เพราะฉันไม่เคยหลอก เธอยอมฉันเอง...เธอนอนอ้าขาให้ฉันเอาเอง!”
เพี้ยะ!!!
อลิชาตบหน้าติณณ์อีกครั้ง แต่แม้จะออกแรงตบอย่างแรง ก็ดูเหมือนว่าติณณ์จะไม่สะทกสะท้ายเลยแม้แต่น้อย แถมเขายังยิ้มสะใจออกมา
“ฮึก! ไม่คิดเลยว่าจะได้ยินคำพูดแบบนี้ออกมาจากคนที่เรียกตัวเองว่าผู้ชาย! ที่ผ่านมา...ฮึก! อะไรที่เสียไปแล้วลิชาจะคิดว่าให้หมามันกิน!” สิ้นคำนั้นอลิชาก็ปาดน้ำตาแล้วเดินออกไปอย่างรวดเร็ว แล้วเมื่อเหลือเพียงเขาคนเดียว...รอยยิ้มก็หายไปจากใบหน้าของติณณ์ เพราะเขาเพียงแสร้งยิ้มออกมาเท่านั้น...

ฝากนิยายเรื่องใหม่ของ ผืนแพร ด้วยนะคะ เรื่องนี้รับประกันความดราม่า เชือดเฉือน ฟาดฟัน และฟินเฟอร์