มากับ(พร)

นุชหรือปุณยนุช...หญิงสาวผู้ที่ไม่เคยขอพรมาเลยทั้งชีวิต จนกระทั่งวันเกิดอายุครบยี่สิบห้าปีบริบูรณ์ของเธอ เพื่อนสาวคนสนิทก็ได้แนะนำให้เธอขอพร และใครจะคิดว่าพรเดียวมันกลับกลายเป็นเปลี่ยนชีวิตเธอตลอดกาล...นับจากวันที่ขอ เธอก็ได้พบกับชายนิรนามที่มาในรูปแบบไม่ธรรมดา โดยเฉพาะวาจาที่...

[ฮัลโหล] ปุณยนุชกรอกเสียงใส่ในสายทั้งที่ยังหลับตา สมองเมาค้างกับฤทธิ์แอลกอฮอล์เมื่อคืน
[ฮัลโหล! ถ้าไม่พูดฉันจะวางแล้วนะ คนจะนอน โทรมารบกวนอยู่นั่นแหละไม่รู้จักดูเวล่ำเวลา โรคจิตเปล่าเนี่ย] แต่เธอหารู้ไม่ว่านี่ไม่ใช่เวลานอนแบบที่พูดไป
{โอ้ย! แม่คุณเอ๋ย แหกขี้ตาขึ้นมาดูเวลาก่อนไหม นี่มันจะเที่ยงแล้วไม่ใช่เวลาที่คนเขามานอนกัน ตื่นๆ ตื่น}
[กรี๊ด!!! ไอ้บ้า แกเป็นใคร กล้าดียังไงมาว่าฉัน กรี๊ด! ไอ้บ้า ไอ้บ้า...] ดวงตาที่ปิดสนิทเปิดกว้างทันใด ปุณยนุชยกโทรศัพท์ออกจากหู มองดูเบอร์ที่โทรเข้ามา ‘เบอร์แปลก แล้วกล้าดียังไงมาว่าเธอ’
[แกเป็นใคร แล้วเอาเบอร์ฉันมาจากไหน]