มายาเริงไฟ

เธอร้อนราวกับไฟ ร้ายยิ่งกว่าอสรพิษ
ทุกชีวิตที่สูญสิ้น ต้องแลกมาด้วยความวิบัติ!

“มองอะไร ไม่เคยเห็นคนหรือไง”
“เคย แต่ไม่เคยเห็นใครหน้าไหว้หลังหลอกอย่างคุณ!”
“ปากคุณนี่นะ มัน...” มายาโกรธจนปากคอสั่น ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาว่ากล่าว
ธาวินเองก็จับความรู้สึกนั้นได้จากสีหน้าท่าทางของเธอ แต่เขาทำเป็นไม่ใส่ใจ ยื่นหน้าเข้าไปใกล้แล้วยิ้มกะลิ้มกะเหลี่ย
“ปากผมทำไม มันน่าจูบหรือว่ายังไง”
“ออกไปห่างๆ ฉันนะ คนบ้า!” มายาผลักไส พลางถอยกรูด
“ทีอย่างนี้...บอกให้ไปห่างๆ แล้วคืนนั้นมากอดรัดผมยังกับงูเหลือมทำไม โชคดีนะที่ไม่ร้องเรียกผัวๆ ด้วย ไม่อย่างนั้นละก็ ผมคงคิดว่านอนกับชะนีแน่ๆ” ธาวินหัวเราะในลำคอ
ครั้นเห็นเธอขยับปากทำท่าจะกรีดร้องออกมา ตามประสาคนทนฟังคำเหน็บแนมไม่ไหว เขาก็ชิงปรามขึ้น
“จุ๊ๆ อย่าร้องกรี๊ดๆ ออกมานะคุณ เดี๋ยวพวกทีมงานตกใจ คิดว่ามีเปรตมาขอส่วนบุญ แล้วถ้าจะด่าผมละก็ ช่วยด่าเป็นภาษาอังกฤษด้วย ถ้าความแตกขึ้นมาแล้วจะหาว่าไม่เตือน”
“อีตาบ้า!”
“คำก็บ้า สองคำก็บ้า เดี๋ยวก็จับปล้ำ โชว์ความบ้าให้ชาวบ้านเขาดูเสียเลย”


หมายเหตุ...
เนื้อหาบางฉากบางตอนอาจรุนแรง โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน