ตำนานอ้ายหลิงกับสัตว์เทพเทวะ The Legend of Ai Ling and the Divine Beast

ด้วยพันธะสัญญาแห่งสายเลือดจึงต้องปกป้อง ความจริงที่ต้องตามหา กับความยุุุติธรรมที่ต้องทวงถาม ความรักหนุ่มสาวที่ยากจะลืมเลือน กับอุุดมการณ์หนักแน่นดั่งขุนเขา ความสำเร็จที่ต้องแลกมาด้วยความสูญเสีย

คัทซีน 1 (ตอน คู่ปรับเก่า ปีศาจภูเขา)

ดวงตาสีน้ำตาลกลมโตของเจ้าปีศาจภูเขาจ้องมองมายังเฉิงอ้ายหลิง มันเดินเอี้ยวตัวไปมาเล็กน้อย ปลายเถาวัลย์หลายอันชี้ออกมาจากร่างกายของมันได้ขยับเลื้อยไปมาอยู่ตลอดเวลา
“ข้าก็นึกว่าแขกที่ไหนมาเยือน ที่แท้ก็สหายเก่าจากเขายี่ซานนี่เอง” แม้ว่านางจะแปลงโฉมอยู่ในร่างของบุรุษแต่ก็ไม่อาจหลบพ้นสายตาเจ้าปีศาจไปได้
“ในที่สุดก็ปรากฏตัวซะที เป็นเจ้านี่เองที่ไปสร้างความเดือดร้อนให้แก่มนุษย์” เฉิงอ้ายหลิงจำคู่ปรับเก่าได้ทันที นางสะบัดพัดที่ถืออยู่ในมือหนึ่งครั้งพัดนั้นก็ได้หายไปและกระบี่สีขาวเล่มยาวก็มาอยู่ในมือของนางแทน หญิงสาวไม่ได้มีอาการตกใจหรือหวาดกลัวแต่อย่างใดตรงกันข้ามนางกลับมีสีหน้าและท่าทางฮึกเหิม
“ระวังตัวด้วยนะเจ้าหนุ่ม ข้าไม่รู้ว่าเจ้านั่นเป็นตัวอะไรแต่เจ้ายังเด็กอยู่อย่าได้ประมาทมันเชียว” เป็นครั้งแรกที่หงเวยคุนได้พบเจออะไรแบบนี้ แม้ไม่รู้ว่ามันคือตัวอะไรแต่เขาก็สัมผัสได้ถึงพลังด้านมืดอันรุนแรงจนเขารู้สึกหายใจติดๆ ขัดๆ เล็กน้อยเมื่อได้กลิ่นที่โชยออกมาจากตัวมัน และกล่าวเตือนเฉิงอ้ายหลิงเช่นกัน
“ข้าไม่เป็นอะไรหรอกห่วงแต่ตัวของท่านเถอะ เจ้านี่คือปีศาจภูเขากลิ่นที่โชยออกมาจากตัวของมัน รวมทั้งเถาวัลย์ที่พันอยู่ตามร่างนั้นล้วนแต่มีพิษ ท่านระวังอย่าได้ไปสัมผัสโดนมันเข้าเด็ดขาดนะ” เฉิงอ้ายหลิงไม่ค่อยชอบหน้าหงเวยคุนแต่นางก็ไม่อยากให้ผู้ใดถูกเจ้าปีศาจภูเขาทำร้ายอีก นางจึงได้บอกให้เขารับรู้และระวังตัว
“ฮ่าฮ่าฮ่า!...แล้วสัตว์เลี้ยงของเจ้าหายไปไหนเสียแล้วล่ะสาวน้อย ปกติข้าเห็นพวกเจ้าตัวติดกันตลอดเวลา หรือว่าเจ้ามีบุรุษข้างกายแล้วจึงได้ลืมสัตว์เลี้ยงของตัวเองไว้บนเขายี่ซานงั้นรึ” ปีศาจภูเขาหัวเราะออกมาด้วยน้ำเสียงอัปลักษณ์และพูดจาถากถางหญิงสาวเพื่อยั่วโมโหนาง
“ระวังตัวด้วยนะอ้ายอ้าย เจ้าอย่าได้ไปหลงฟังคำยั่วยุของมันเด็ดขาด อย่าลืมว่าคราวก่อนที่เจ้าประมือกับมันตอนอยู่บนเขายี่ซาน เจ้าก็เสียท่าให้มันมาแล้วครั้งหนึ่งเพราะความขาดสติ” ไป๋หู่ได้ยินเจ้าปีศาจพูดเหยียดหยามและยั่วยุเฉิงอ้ายหลิง เขาจึงกล่าวเตือนสตินางผ่านทางจิตทันที
“เงียบไปเลยเจ้าปีศาจ ข้าขอเตือนเจ้าให้รีบกลับไปซะอย่ามาสร้างความเดือดร้อนให้มนุษย์ที่นี่เพราะมารกับมนุษย์ไม่ควรยุ่งเกี่ยวกัน” บุรุษหน้าหวานชูกระบี่สีขาวขึ้นและชี้ไปทางปีศาจภูเขา และกล่าวด้วยสีหน้าแววตาที่ไม่เกรงกลัวต่อศัตรูเบื้องหน้าเลย
“เจ้าน่ะรึจะทำอะไรข้าได้ คราวที่แล้วเจ้าก็พ่ายแพ้ให้แก่ข้าจนบาดเจ็บแทบปางตายเลยมิใช่รึ เจ้าพวกมนุษย์ต่ำต้อยทั้งหลายถ้าคิดว่าจะเอาชนะข้าได้ก็เข้ามาพร้อมกันทั้งคู่เลย”
เจ้าปีศาจพูดจาน้ำเสียงที่หยิ่งยโส มันเย้ยหยันดูถูกเฉิงอ้ายหลิงกับหงเวยคุน เพราะคิดว่าพวกเขาเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา มันมั่นใจว่ายังไงพวกเขาก็ไม่มีทางเอาชนะพลังมารที่มันสะสมมาหลายร้อยปีของมันได้


ปล. หลังจากที่มีผู้อ่านที่น่ารักท่านหนึ่งได้ทำการคอมเม้นท์แนะนำข้อผิดพลาดของผู้เขียนที่บกพร่องไว้ ผู้เขียนได้ทำการแก้ไขปรับปรุงและเพิ่มเนื้อหาบางตอนหลังจากนั้นทันที และได้อัพเดตลงใน Meb ในไฟล์นี้เรียบร้อย ดังนั้นขอโอกาสจากนักอ่านที่รักทุกท่านเปิดใจและให้โอกาสผู้เขียนโนเนมนี้ด้วยนะคะ