โซ่พันธนาการหัวใจ

“ไม่ไปค่ะ มามี๊บอกว่าอย่าให้ใครเอาของกินมาหลอกไปขายได้” เอเมล่าบอกออกไปเสียงดัง แต่สายตากับจ้องมองไอศกรีมที่อยู่ในมือของชายหนุ่มอย่างแสนเสียดาย ได้แต่ภาวนาให้ตัวเองใจแข็งไม่โดนล่อลวงไปเพราะไอศกรีม
“ลุงจะพาหนูไปหามามี๊ของหนูไงจ้ะ” เตวิชญ์บอกออกไปเสียงสั่น เขามั่นใจว่าสาวน้อยตรงหน้าต้องเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาอย่างแน่นอน ก็เธอเหมือนเขาอย่างกับคนคนเดียวกัน
..............
“ปล่อยฉัน” เอมิกาบอกออกไปเสียงอ่อนจากการโนปล้นจูบอย่างเอาเป็นเอาตายจากเขา
“ไม่ปล่อย ฉันไม่มีทางปล่อยเธอไปอ่อยใครอีกเด็ดขาด” เตวิชญ์บอกออกไปตามแรงหึงหวง ก่อนจะจูบเธออีกครั้ง
ความโมโหหึงบวกกับกลิ่นกายสาวที่เขาไม่เคยลืมมาตลอด ทำให้เขาปล้ำถอดเสื้อผ้าเธอออก จนเสื้อของเธอหลุดลุ่ย
“อ้อ ปล่อย อย่าทำ อย่าทำแบบนี้” เอมิกาบอกออกไป
“ไม่ เธอต้องเป็นของฉันคนเดียว” เตวิชญ์บอกเสียงเข้ม เลื่อนปากไปจูบที่ซอกคอที่ส่งกลิ่นเชิญชวน มือข้างหนึ่งยึดมือเธอไว้เหนือศีรษะ ส่วนอีกข้างก็จับเข้าที่หน้าอกอวบอย่างถือสิทธิ์ เขาปลดเสื้อชั้นในของเธอออกอย่างง่ายดาย