ม่านรักสีเพลิง

ชายหนุ่มสุดแสน perfect จอมวางแผน จอมบงการ ฐานะผู้สืบทอดอาณาจักร เดอะริช พร๊อพเพอร์ตี้ เมื่อต้องเจอสาวสวย พูดน้อย ไม่ค่อยสนโลก ทำให้เขาจำต้องงัดกลเม็ดเด็ดพรายออกมาใช้
^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^
อิชยารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาท่ามกลางคนแปลกหน้าที่มีทั้งพยาบาลและชายร่างสูงสวมสูทสีเข้มสองสามคนที่ยืนเป็นยักษ์ปักลั่น
“พวกคุณเป็นใคร?” คนถามนิ่วหน้าถาม
“นอนพักก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวดิฉันจะรอจนกว่าน้ำเกลือจะหมดขวดค่ะ”
“ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่ มีใครตอบฉันได้บ้างคะ” ไม่มีคำตอบนอกจากความเงียบ
“ยังรู้สึกอ่อนเพลียอีกหรือเปล่าคะ”
“ฉันถามว่าที่นี่ที่ไหน”
“ดิฉันให้คนยกอาหารเข้ามาเลย หรือ คุณจะออกไปทานในห้องครัวคะ” คนถามหมายถึงครัวฝรั่งเล็กๆ ที่ถูกจัดไว้มุมหนึ่งของอีกห้อง
“ฉันจะไม่กินอะไรทั้งนั้น ออกไปให้หมด!” อิชยาตวาดลั่นด้วยความหวาดระแวง ข้าวของบริเวณหัวเตียงถูกหยิบขว้างทิ้ง ทำให้ทั้งหมดรีบหลบฉากออกไปจนหมด เธอจึงรีบวิ่งไปกดล็อคประตูนั้นทันที
ไม่นานนักก็มีเสียงเคาะประตูหลายครั้งติดๆ กัน ก่อนจะเงียบไป อิชยานั่งกอดเข่าอยู่บนเตียง สายตาจับจ้องที่ประตูบานนั้นด้วยความกังวลหวาดระแวง
“ทำไมถึงไม่เปิดประตู” คำถามของผู้มาใหม่เอ่ยถามทันทีที่เปิดประตูบานเดิมเข้ามาจนได้
“....”
“ทำไมถึงไม่ทานอาหาร”
“....”
“ต่อไปถ้าถามไม่ตอบ ผมจูบ”
อิชยาจ้องผู้ชายตรงหน้าอย่างใช้ความคิด เพราะเธอไม่เคยรู้จักเขา
“คุณเป็นใคร? แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง? แล้วทำไมฉันถึงอยู่ในสภาพแบบนี้?”
“คำตอบก็คือคุณถูกนายอชิรูปหล่อวางยาปลุกเซ๊กซ์ ผมก็เลยอุ้มคุณขึ้นมาที่นี่ และก็ผมอีกนั่นแหละที่เป็นคนถอดเสื้อผ้าให้เองเพราะมันเปียกน้ำ” คนพูดบุ้ยปากไปยังเดรสสีชมพูที่พาดอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่แทนคำตอบ
“ยาปลุกเซ๊กซ์?” เขาแค่ยักไหล่นิดหนึ่งแทนคำตอบ
“แล้วคุณก็ถอดเสื้อผ้าฉัน หรือว่า...”
“อะ อะ อย่านะ อย่าคิดหาความให้ผมเด็ดขาด คนอย่างผม ถ้าคิดจะนอนกับผู้หญิงสักคนคงไม่ใช้วิธีทุเรศ กากๆ แบบนี้หรอก” เขาตอบแล้วเดินไปนั่งอาร์มแชร์ตัวใหญ่
“เมื่อคืนผมให้หมอมาตรวจอาการของคุณจนแน่ใจว่าปลอดภัย”
“ถ้างั้นฉันก็คงกลับได้แล้วสินะ”
“ทานอาหารก่อน คนของผมจัดการทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้ว”
“ฉันยังไม่หิว”
“ไม่หิวก็ต้องกิน จะได้กินยา”
“ไม่กินอะไรทั้งนั้น คุณเองก็เหมือนกัน อย่าคิดว่าฉันจะเชื่อในสิ่งที่คุณพูดหรอกนะ คนอย่างพี่อชิไม่มีทางจะใช้วิธีสกปรกมาทำร้ายฉันหรอก เขารักและเอ็นดูฉันเหมือนน้องสาวแท้ๆ”
“อ่าฮะ แล้วยังไง?”
“ก็ไม่ยังไง กระเป๋าล่ะ ฉันจะโทรให้พี่อชิมารับ” คนฟังผลิยิ้มกวนๆ บนใบหน้า เกวไหล่เล็กน้อย
“หน้าตาไม่น่าฉลาดน้อยเลยนะ ”

อิชยาลุกจากเตียงเดินตรงไปหยิบเดรสสีชมพูที่พาดอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่ด้วยความโมโห ไม่ชอบใจที่เขามาว่าเธอว่า “โง่” ทว่าเขาคว้ามันมาถือไว้เสียเอง
“เอาของฉันคืนมานะ! ฉันบอกให้คืนมา!”

อิชยาพยายามยื้อยุด แต่ความสูงที่มีไม่มากทำให้เธอกระโดดสุดแรงกระแทกแผ่นอกกว้าง เขาคว้าเอวคนตัวเล็กไม่ให้ล้มคว่ำทว่ากลับเสียหลักล้มลงบนเตียงนอนทั้งคู่ ร่างสูงผลิกคร่อมทับร่างเล็กไว้แทน
“ชอบแบบนี้ก็ไม่บอก” คนตัวเล็กพยายามผลักคนตัวโต ใบหน้าของเขาลอยอยู่ใกล้จนสัมผัสถึงลมหายใจอุ่นๆ
“ปล่อยฉันนะ”
คนฟังยิ้มก้มลงจูบริมฝีปากอวบอิ่มตรงหน้า เสียงประท้วงดังไม่ถนัดนัก นอกจากมือเรียวเล็กที่พยายามทุบตีเขาไม่ยั้ง ชายหนุ่มรวบฝ่ามือเล็กทั้งสองข้างไว้โดยง่ายดาย สายตาคมกริบมองดวงตากลมโตที่กำลังตระหนกด้วยความเอ็นดู เธอคงไม่ประสีประสากับเรื่องพวกนี้
“ฉันบอกให้ปล่อย คอยดูนะ ฉันจะแจ้งตำรวจมาลากคอนายไปขัง ปล่อย! ฉันบอกให้ปล่อย!”
ยิ่งดิ้นก็เหมือนยิ่งจงใจให้อีกฝ่ายได้สัมผัสความอวบอิ่มของรูปร่างเล็กที่ซ่อนความอวบอัดไว้ เขาก้มลงเม้มติ๋งหูเบาๆ ร่างเล็กสะดุ้งรู้สึกเสียวซ่านแต่พยายามขยับหนีพันธนาการแข็งแกร่ง ริมฝีปากอวบอิ่มถูกครอบครองไว้ครั้งแล้วครั้งเล่า จูบหนักหน่วงเรียกร้องจนแทบลืมหายใจ ปฏิกิริยาต่อต้านเมื่อสักครู่เผลอตอบสนองอย่างลืมตัว ชายหนุ่มก้มลงจูบเนินอกอวบขาวได้รูปและร่างเล็กก็สะดุ้งเฮือกเมื่อปลายลิ้นอุ่นเริ่มรุกรานหน้าอกอวบอัดด้วยความหิวกระหาย
“อือออออ” ร่างบางแอ่นรับ เขาใช้ฝ่ามือที่ว่างอีกด้านบีบเค้นเบาๆ ขณะที่ลิ้นยังคงลากไล้สำรวจครอบครองไปทั่ว เสียงครางกระเส่าดังเป็นระยะ ร่างสูงก้มต่ำระเรื่อยไปจนบริเวณหน้าท้องแบนราบ มือเรียวเล็กแทรกสอดเรือนผมสีเข้มของเขาอย่างลืมตัว เขายิ้มพอใจในความไม่ประสีประสายิ่งกระตุ้นเสน่ห์ร้อนแรงตามธรรมชาติ