อสุราไร้ใจ

สือซือหนิงรู้สึกว่าตัวเองลอยได้ กระนั้นจึงลืมตาขึ้นมาพบว่าเจาอ๋องอุ้มนาง นางถึงกับกรีดร้องขึ้นมาอย่างลืมตัว จังหวะนั้นเจาอ๋องตกใจกับเสียงร้องของนาง เขาสะดุดขาตัวเองล้ม
เรื่องไม่คาดฝันเกิดขึ้น เรียวปากหนาประกบริมฝีปากงามทันที ดวงตางามกับดวงตาดอกท้อเบิกกว้างขึ้นมาอย่างไม่ทันตั้งตัว
นางจูบกับเจาอ๋องอย่างไม่ตั้งใจ
เจาอ๋องได้สติรีบลุกขึ้นมาพร้อมประคองนางด้วย
“ข้าขอโทษ”
“ไม่ ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ” สือซือหนิงพลันหน้าแดงก่ำ ต่างฝ่ายต่างเขินอาย เจาอ๋องรีบเดินออกจากเรือนใหญ่มุ่งหน้าไปที่ศาลาสระบัวทันที สือซือหนิงนั่งจับริมฝีปากตัวเอง มิใช่ว่านางจะมิเคยจูบกับผู้ใด ในโลกปัจจุบันนางเองก็เคยมีแฟนมาก่อน แต่ทว่าทำไมนางถึงตื่นเต้นขนาดนี้เล่า หน้าแดงก่ำยังมิหาย…