ปลายทางฝัน

เขาว่ากันว่า เวลานั้นมีปีก
พิมลดา ไม่เคยเห็นปีกแห่งเวลา
ในชนบทที่หล่อนอาศัยอยู่นี้ เวลาล่วงผ่านไปอย่างเชื่องช้าเหมือนเต่าคลาน

บ้านไร่ที่พิมลดาอาศัยอยู่นั้น เป็นบ้านไร่ที่ค่อนข้างกันดารและแห้งแล้ง ได้พืชผลไม่สู้เต็มเม็ดเต็มหน่วย
แห้งแล้งทั้งภูมิประเทศ ดินฟ้าอากาศ และน้ำใจคน

ดวงลดา สาระวารี มารดาของพิมลดา ถึงแก่กรรมหลังจากคลอดบุตรได้ไม่กี่ชั่วโมง
ส่วนพิมาน บิดาของพิมลดา เคยเป็นบุรุษหนุ่มที่ร่าเริงและมีชีวิตจิตใจ แต่หลังจากเสียภรรยาไปแล้ว เขาก็ซึมเซาไปผิดตา

หล่อนอายุสิบสี่ เมื่อพิมานเสียชีวิตเพราะเส้นโลหิตแตกในสมอง

ตั้งแต่นั้น พิมลดาก็ตกมาอยู่ในความปกครองของพิพัฒน์ สาระวารีพี่ชายคนเดียวของบิดา
หรือพูดให้ถูก พิมลดาอยู่ในความปกครองของอนงค์ ป้าสะใภ้เพราะพิพัฒน์ปล่อยให้ภรรยาดูแลทุกสิ่งทุกอย่างภายในบ้าน เขาเองสนใจแต่ทำงานในไร่
พิมลดาเคยคิดว่า ถ้าลุงจะแข็งกว่านี้อีกสักนิด หล่อนคงไม่ถูกป้าโขกรุนแรงเท่าที่เป็นอยู่

“พ่อแกมีเมียผิดแกถึงลำบาก แม่เมียลาวขาวจ๊วกนั่นน่ะทำอะไรก็ไม่เป็น ดีแต่สำรวยทะนงตัวว่าสวย คอยจะหาผัวเอาไว้เลี้ยงกระทั่งออกลูก ใครเขาเบ่งกันออกมาโครมๆ แม่นี่ทำหงอดๆ ออเซาะผัวเดี๋ยวแพ้ เดี๋ยวจะแท้ง เดี๋ยวเจ็บ เลยตายโหงตายห่าไปจริงๆ สาใจ...กะสมบัติจะออกลูกยังทำไม่ได้ ตายเสียดื้อๆ”

เมื่อแรกที่อนงค์คาดการณ์ทำนองนี้ สำหรับอนาคตของหล่อน พิมลดาแอบร้องไห้ และอายแทบแทรกแผ่นดิน


เป็นนางเอกเทพนิยายก็จะดี จะได้พบเจ้าชายในฝันสักคน
เจ้าชายในฝันเหล่านี้ก็มีอยู่แต่ในเทพนิยายเท่านั้น ใครโง่คิดว่าจะหาได้ในชีวิตจริง ก็คงพบแต่ความผิดหวัง
แต่เจ้าชายก็เป็นเทพบุตรในฝันที่น่าฝันถึงในบางโอกาส

เทพนิยายจบลงด้วยความสุขอันสดชื่นเสมอ แต่อะไรเล่ารอพิมลดาอยู่ที่ปลายทางแห่งความฝันเฉพาะตัวของหล่อน?