รักแรกแย้ม

“บุษย์ก็น่าจะรู้ว่าฉันอยากทำอะไร” เขามองหล่อนด้วยดวงตาเข้มจัด “และฉันก็ไม่ชอบใจเลยที่เผลอตัวทำอะไรลงไปแบบนั้น”
“ทำไมคะ? ทำไมจึงว่าไม่ชอบใจ?”
“เพราะบุษย์ยังเด็กนัก อ่อนกว่าฉันหลายปี และฉันเองก็ทำหน้าที่ผู้ปกครองของบุษย์อยู่” เขาถอนใจ “ฉันทำอะไรไม่ถูกเลยจริงๆ นะ ไม่อยากจะขอโทษซ้ำซาก ไม่อยากบอกว่าเสียใจ แต่บุษย์อาจพอใจถ้าฉันบอกว่าฉันเกลียดขี้หน้าตัวเองเป็นกำลัง”
“อย่างน้อยคุณก็ไม่เห็นบุษย์เป็นเด็กอีกแล้ว”
“ใช่ ไม่ใช่เด็กอีกแล้ว” เขากัดฟันพูด “บุษย์อาจพอใจอีกเหมือนกันที่บุษย์มีอำนาจบางอย่างเหนือฉัน”
“อำนาจอะไรคะ?”
“อำนาจที่จะทำให้ฉันเกิดโทสะแล้วทำอะไรต่างๆ ซึ่งฉันไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะทำได้” เขาแหงนมองฟ้า “ขอสัญญาว่าจะไม่เกิดอะไรแบบนี้ขึ้นอีก”
“คุณแน่ใจได้อย่างไรคะ” หล่อนถามเหมือนยั่วทั้งๆ ที่ปวดหัวใจ
“แน่ใจ เพราะฉันคิดว่าเราจะต้องอยู่ห่างๆ กันไว้” เขาตอบ “เข้าใกล้กันทีไรแล้วมักจะมีเรื่อง”
“คุณคิดว่าคุณวางแผนชีวิตได้ทุกอย่าง” หล่อนพ้อ “ทำเหมือนว่าคนเราไม่มีหัวจิตหัวใจอะไรเลย คุณไม่คิดหรือคะว่าอารมณ์คนนี่ก็สำคัญ”
“งั้นหรือ? อารมณ์อะไรที่ว่า?”
“ก็อย่าง...ความรักไงคะ”
“ความรัก!” เขาหัวเราะหยัน “อะไรคือความรัก? ฉันว่าบุษย์ไม่รู้จักหรอก ฉันน่ะยอมรับเลยว่าไม่รู้จัก ขนาดว่าเกิดก่อนบุษย์เป็นหลายปี ความรักเป็นสิ่งฟุ่มเฟือยในชีวิตของฉัน ไม่เคยพบเห็นกับเขาหรอก”