ราชาวดี ( ชุด 2 เล่มจบ )

บัดนี้ ยามใดเขารำลึกถึงเธอผู้นั้น
เขามิได้รำลึกว่าเธอจะ “นามใด”
อินถวา ราชาวดี ล้วนสมมุติ
“เธอ” ต่างหากที่เขาผูกพันอ่อนโยน
ใน “รัก” คือความอ่อนโยนพิสุทธิ์
มิใช่ “รัก” ในความหมายที่มนุษย์มี มนุษย์เป็น
เมตตา กรุณาและมุทิตา รวมเป็นรักอันปราศจากราคี
เธอผู้นั้นจะ “อะไร” ก็ตาม เธอ “ให้” ในสิ่งที่มนุษย์คนใดไม่เคยให้เขาได้
เขายื่นมือสู่ความว่างเปล่า หัวใจอ่อนโยนอย่างไม่เคยเป็น
“ผมรักคุณ!”
ธันยธรเคยรู้สึก…ความรักของเขาละม้ายหมอกควัน รู้ว่า…มี แต่จับต้องไม่ได้
รักของผู้ชายอื่นมีได้ มากมาย เกิด-ดับเรื่อยดุจสายน้ำ หากรัก…ของธันยธรคือ
การรอ…รอใคร เมื่อใด…เขาไม่รู้…จวบจนบัดนี้
ขณะนี้เขาต้องยอมรับความจริงในหัวใจ เขาผูกพันต่อสตรี…เธอจะเป็นเจ้าอินถวา
เป็นราชาวดี เป็นโอปปาติกะ…อะไรก็ช่าง ต่อให้เธอเป็นผี เขาก็รักเธอ
ธันยธร…รู้…เธอเหมือนสายหมอกที่เลื่อนไหล…
จับต้องไม่ได้
ธันยธร…รู้…เธอคือแสงสว่างอำไพ ฉายเฉิด…
ครอบครองไม่ได้
ธันยธร…รู้…เธอเฉกเช่นทิพยมาลีที่โชมฉมกลิ่นหอม…
เด็ดดอมไม่ได้
แต่…ใครบ้างไม่ชมชื่นที่จะเย็นระรื่นในหมอก ท่ามกลางแสงยะยิบ สูดกลิ่นบุษยทิพย์…
ฝันนั้นงดงาม แม้เป็นสุขในฝันบ้าง ย่อมดีกว่าไม่เคยฝันดี
ธันยธรยิ้มอ่อนโยนให้กับความรักวิไลเลิศในหัวใจ!