แสนหลงใหล

ธนาตย์...เขาหลงใหลแค่เพียงเธอ
วรรณวริน...เธอมองเขาเป็นเพียงผู้พยุงธุรกิจของบิดา
------------------------------------------------------------------------------------------------------------

“ต้องการอะไรกันแน่คะ” ตอนนี้ถูกต้อนจนจำใจต้องนั่งลงบนโซฟาโดยมีเขานั่งเบียดเสียดมาที่ข้างๆ กัน
“ต้องการว่าน แล้วตอนนี้ก็ต้องการให้ว่านอธิบายเรื่องอะตอม” เขามีวิธีอีกมากมายที่จะสืบว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกชายของเขาหรือไม่ แต่ตอนนี้อยากให้โอกาสแม่เด็กได้พูดความในใจก่อน
“คุณไม่มีสิทธิ์มาต้องการฉัน แล้วเรื่องของอะตอมก็เป็นเรื่องส่วนตัว ไม่ใช่เรื่องของคุณ!”
“เขาเป็นลูกพี่ใช่ไหม”
“ไม่ใช่ คุณคิดว่าการที่เราได้เสียกันแค่ไม่กี่ครั้ง ฉันจะต้องท้องลูกคุณ...ง่ายๆ แบบนั้นน่ะเหรอคะ”
ธนาตย์มองคนที่เกรี้ยวกราด ลุกขึ้นยืนกอดอกอย่างมีพิรุธ
“แล้วอะตอมเป็นลูกใคร” เขาลุกขึ้นยืนเผชิญหน้า
“ลูก...ของฉันกับเพื่อน...” มันเป็นการโกหกที่มั่วขึ้นมาแบบไม่ได้ไตร่ตรองอย่างรอบคอบ
ไม่คิดว่าชีวิตจะต้องเวียนมาบรรจบกันแล้วไง ก็เลยไม่ได้เตรียมเรื่องโกหก หรือแม้แต่บุคคลที่ไม่มีตัวตนคนนั้น
“กับเพื่อน?...” แต่ลูกอายุเท่าเวลาที่เขากับเธอมีอะไรกัน
“ค่ะ ฉันเมาแล้วก็ประชดชีวิตที่ต้องเสียตัวให้คุณ เรามีอะไรกันระยะเวลาหนึ่ง แล้วฉันก็ท้องค่ะ” เดี๋ยวค่อยอุปโลกน์เพื่อนสนิทขึ้นมาสักคน
“งั้นพี่ขอพิสูจน์ดีเอ็นเอ...” เขามั่นใจว่ามันไม่มีเรื่องอย่างที่ว่านั่นหรอก
“ไม่!...ไม่ได้ค่ะ”
“ทำไม ถ้ามั่นใจว่าเป็นลูกผัวใหม่ จะแคร์ทำไมว่าพี่จะตรวจเพื่อให้แน่ใจ”
“นั่นล่ะค่ะ ฉันเป็นแม่ ฉันบอกว่าไม่ใช่คุณก็คือไม่ใช่ค่ะ คุณกลับไปได้แล้ว”
“ไม่!”
“ไม่เชื่อเหรอคะ”
“ไม่กลับ แล้วก็นั่นล่ะ ไม่เชื่อด้วยมั้ง!”
“ว้าย!” เธอหวีดร้องออกมาแล้วก็รีบคว้าท้ายทอยแกร่งของคนที่ช้อนอุ้มเธอขึ้นเอาไว้แน่น
ธนาตย์ไม่พูดพร่ำทำเพลงก็เดินตรงขึ้นไปบนบันไดบ้าน
“อย่าทำเรื่องบ้าๆ แบบนี้ คุณไม่มีสิทธิ์นะ”
“เหรอ...ก็ลองห้ามดูละกัน”