คืนที่รักไม่ปราณี

จะคืนร้อนหรือคืนหนาว จะคืนที่ฝนโปรยหรือคืนที่ลมแรง สำหรับเขาแล้ว เธอเป็นเพียงเครื่องมือสนองทางอารมณ์เท่านั้น
กายสนองกายไม่เกี่ยวกับหัวใจ ขอแค่ปรารถนาในสิ่งที่ต้องการอย่างอื่นก็จะไม่สนใจ

“นั่งลง”

คำสั่งประกาศิตดังขึ้นพร้อมกับแววตาดุดันจ้องมาที่หญิงสาวร่างบาง สภาพเธอเหมือนลูกแมวตกน้ำ ทั้งเปียกปอนทั้งมอมแมมทั้งยังมีเลือดเปื้อนชุดนั้น หวังลี่หงไม่คิดว่าหญิงสาวจะกล้าหนีออกไปโดยที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าถูกพามายังที่ใด แต่ก็ประหลาดใจอยู่ไม่น้อยกับความใจเด็ดของเธอ

“ไม่ ฉันไม่นั่ง” หลินจื้อหลิงขัดเสียงสั่น ทั้งกลัว ทั้งหนาว แต่จะไม่ยอมแพ้ให้กับโชคชะตาเด็ดขาด แขนสองข้างยกขึ้นมากอดอกเพื่อปิดในส่วนบนของตัวเองเอาไว้ เปียกปอนแบบนี้เสื้อผ้าชิ้นบางก็เหมือนไม่ได้เซฟอะไรเลย ซ้ำผู้ชายคนนี้ก็เหมือนหมาบ้าที่พร้อมจะเข้าหาเธอตลอดเวลา

“มีใครเคยสอนคุณบ้างหรือเปล่าว่าในสถานการณ์ที่ตัวคุณเป็นรองไม่ควรทำตัวอวดเก่ง” เขาว่า ค่อยๆ ย่างเท้าไปหาเธอ ดวงตากลมโตดูใสซื่อแต่ก็สู้คนกับเรือนร่างบอบบางเหมือนกระต่ายน้อย ทุกย่างก้าวที่เดินไปหาก็พบว่าจะต้องแลกกับการที่เธอถอยหลังออกห่าง

“ฉันไม่ได้อวดเก่งแต่เพราะฉันไม่อยากยอมรับกับชะตากรรมนั่นต่างหาก สำหรับคนที่ไร้หัวใจอย่างคุณที่หวังเพียงสนองความต้องการของตัวเองด้วยการทำลายชีวิตคนอื่นให้ตายทั้งเป็นโดยที่คุณไม่สนใจเลยว่าเขาจะเดือดร้อนหรือเจ็บปวดกับการกระทำของคุณ คนแบบคุณไม่มีทางเข้าใจความรู้สึกของคนที่ถูกกระทำหรอก”

“ในเมื่อรู้อยู่แล้วว่าผมไม่มีหัวใจ ก็น่าจะรู้ว่าต่อให้พูดจนปากฉีกก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้ ต้องโทษที่ความโง่ของคุณที่ทำให้ต้องมาอยู่ที่นี่กับผู้ชายที่ไร้หัวใจอย่างผมและก็อย่าพยายามคิดหนีอีกเพราะมันไม่มีทางสำเร็จ ที่นี่เป็นเกาะส่วนตัวของผม และคนที่นี่ก็ล้วนแล้วแต่เป็นคนของผมทั้งนั้น ดังนั้น ควรอยู่ในห้องนี้อย่างสงบแล้วเอาแรงที่จะคิดหนีมาปรนเปรอความสุขให้ผมดีกว่า” จบประโยคแสนยืดยาว หวังลีหงก็เดินเข้ามาประชิดตัวหญิงสาวทันที