友谊หยางโย่วอี้ พันดาบหมื่นทิวา

ทิวาและผืนฟ้า ไม่อาจกั้นหัวใจที่ปวดร้าว เมื่อตระกูลถูกข่มเหง หยางโย่วอี้จึงทำทุกอย่างเพื่อล้างแค้นทวงความยุติธรรมคืนให้กับสำนักสราญรมย์...
มีบุรุษคู่ใจที่เกิดจากมิตรภาพ มิใช่เพียงอารมณ์ใคร่ชั่วครู่ หากแต่เกิดรักจากใจบริสุทธิ์ที่ยากจะปฏิเสธ มาพร้อมกับอุดมการณ์เดียวกัน
...ในวันที่มีแสงสว่าง หากไม่มีเจ้าทุกอย่างก็มืดมิด พันดาบหมื่นทิวา ...

ครั้นบรรยากาศกลางดึกที่เงียบสงัด ไอดินเริ่มระเหย เมื่อไอหมอกเริ่มปกคลุมจับตัวกันคลายเป็นหยดน้ำใส พาให้ผืนป่าชุ่มชื่น
กองไฟใกล้มอด บุรุษผู้มาขอพัก จัดการเติมเชื้อไฟ จนลุกโชน
"ท่านไม่ต้องห่วงว่าจะเกิดอันตราย"
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ผู้ที่ปิดตาสนิท หากแต่นอนฟังทุกอย่างแจ่มชัด เพียงขยับปากพูด
"เช่นนั้นเจ้าก็นอนเสียพร้อมกันกับข้า"
ผ่านไปหลายชั่วยาม หยางโย่วอี้เมือนถูกมนต์สะกดร่างกายไม่อาจขยับเคลื่อนไหว เปลือกตาหนักอึ้ง คล้ายถูกสิ่งมัวเมา ดึงให้สู่ห้วงนิทรา
ในความฝัน เขาถูกบุรุษรูปงามกำลังกกกอด เขาซึ่งอยู่ใต้อาณัติปัดป้องเพื่อหาอิสรภาพ
ตลอดทั้งชีวิตมีเพียงแม่และพ่อเท่านั้นที่ใกล้ชิดและโอบกอด แต่ในความฝันนี้ บุรุษรูปร่างผอมบางสีหน้านวลผ่องอย่างกับผู้หญิงระดมจูบจุมพิตไปทั่วใบหน้าและลำคอ จนรู้สึกหายใจไม่ออก และไม่เพียงแต่หายใจไม่ออก เขาเกือบจะสำลักน้ำลายตัวเองตาย เพราะริมฝีปากนั่นไม่ปล่อยให้เขาได้หายใจ จากร่างกายที่ขัดขืนกับเป็นอ่อนแผ่ว นอนให้อีกฝ่ายได้รุกรานตามอำเภอ
สัมผัสหอมกรุ่นของกลิ่นกายบุรุษผู้นั้น ทำให้เผลอไผลโอบกอดกายแน่นตึงหากแต่นุ่มเลื่อนมือเสมือนจริงมาก ในฝันเข็มขัดของเขาถูกถอดออกตอนไหนไม่รู้ รู้อีกทีเมื่อฝ่ามือเรียวหนาลากไล้ไปทั่วและหยุดอยู่ช่วงกลางลำตัว ใบหน้านั้นไล้ต่ำลงไปสัมผัสส่วนกลางจนตัวเขาแข็งค้างหายใจถี่หอบ