วิวาห์เก้าหาง

แม้วาสนาข้าจะบางเบา ก็ขอพบพานเจ้าทุกชาติภพ ไม่พรากจากตราบนิรันดร์...

หมายเหตุ...
งานเขียนนี้มโนไร้สติ ไม่อิงตำนานใด ไม่เน้นแฟนตาซี
*********************************************************************
“วันนี้ข้าเหนื่อยนัก อยากนอนพัก”
“เหตุใดตัดรอนข้า หรือยามข้าสาดวสันต์ เจ้ามิสุขสม” คิ้วเรียวยาวที่พาดเหนือดวงตาสีอำพันกดลึก มืออุ่นลูบไล้ไหล่กลมกลึง “อี้ซิน อย่าปิดบังข้า หากเจ้ามิหน่ายแหนง ก็บอกมาเถิด ข้าสัญญาว่าจะรับฟังและตามใจเจ้า”
“ท่านรับปากข้าแล้ว อย่ากลับคำ”
“ข้ามิกลับคำ คำสั่งภรรยามิละเมิด บอกมาเถิด เมียรัก...เหตุใดมิอยากอุ่นเตียง”
“ก็...ก็วันนี้ที่ถ้ำหลังธารน้ำตก ท่านรังแกข้า มิปรานีบ้างเลย ตรงนั้นของท่านก็พองใหญ่...คับแน่นกว่าทุกครั้ง ตรงนี้ของข้าแสบร้อน แดงไปหมด”
ไป๋เสวี่ยเห็นดวงหน้าเมียรักขึ้นสีระเรื่อดั่งทับทิมสุก นิ้วเรียวเล็กชี้กระมิดกระเมี้ยนแลน่าเอ็นดู ฟังความกระจ่างแจ้ง เขาโล่งใจ ก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
“ข้าเข้าใจแล้ว คืนนี้ข้าจะไม่เข้าไปในอี้ซินน้อยของเจ้า จะช่วยรักษาอาการแสบร้อนให้หายไปในครึ่งชั่วยามด้วย แต่เจ้าต้องทำให้ไป๋เสวี่ยใหญ่ของข้าคลายวสันต์”
“เช่นไร...?” เหออี้ซินถามอย่างพาซื่อ
ไป๋เสวี่ยยิ้มพราย มองดวงตาใสแป๋วแลกระตือรือร้นของเมียรัก ความไม่ประสาของนางช่างน่ารักนัก อดใจไม่ไหว เขาก็ยื่นหน้าเข้าไปจูบปากกระจับแล้วบอกว่า...
“สัมผัสข้า...”