แม้นเกิดเป็นมาร ก็จะรอรักท่านเพียงผู้เดียว

“หากข้าว่าข้าคือฟางเหนียงท่านเชื่อหรือไม่”
“หุบปากนางมารชั่ว”
“ข้ามาเพื่อช่วยท่าน ท่านว่าข้าชั่วได้อย่างไร ข้าเสียใจยิ่งนัก”
นางแสร้งบีบน้ำตา มือปัดป่ายไปตามแผ่นอกมีมัดกล้าม สัมผัสนั้นยิ่งไปกระตุ้นฤทธิ์ของกลิ่นหอม ส่งผลให้ร่างกายส่วนที่โดนสัมผัสร้อนรุ่ม
เหลียงเซินหายใจหอบ ในใจร้อนรน เหมือนเขาเพิ่งอ่านผ่านไปไม่นาน
ปีศาจกับมารนั้นต่างกัน ปีศาจรูปร่างอัปลักษณ์ เป็นสัตว์เดรัจฉาน ไม่มีมันสมอง โจมตีตามสัญชาตญาณ ส่วนมารนั้นเพราะเกิดจากวิญญาณอาฆาตของมนุษย์ ความเป็นมนุษย์ในชาติก่อนทำให้พวกมันรู้จักวางแผน มีเล่ห์เหลี่ยมและรู้จักจุดอ่อนของมนุษย์
“ท่านไม่เคยร่วมรักกับสตรีใดมาก่อนเลยล่ะสิ น่าเอ็นดู น่าเอ็นดูเหลือเกิน”
“อึ๊ก!”
ปลายนิ้วสะกิดยอดปทุมถัน เหลียงเซินที่ไม่เคยแตะต้องหญิงใดมาก่อนสะดุ้งโหยง ความรู้สึกสั่นสะท้านแล่นทั่วร่าง ตรงส่วนนั้นของเขาร้อนขึ้นราวกับถูกไฟลน