เกียร์พังๆ กับ ใจที่เจ็บปวด เล่ม 1 [Omegaverse]

สมัยมอ4

“แฮกๆ ...” ผมวิ่งหนีอัลฟ่า2คนที่กำลังไร่ตามมา พวกมันไร่หลังมาจนเข้าใกล้มากขึ้น
หมับ! ผมถูกกระชากจากทางด้านหลัง ด้วยแรงที่มีมากกว่า จึงทำให้ผมเซล้มไปทับเปียโน เสียงเปียโนดังขึ้นเพราะแรงกดที่ผมล้มทับ พลันถูกกระชากขึ้นมาอีกครั้ง
“อย่าดิ้น!” เสียงคำรามดังลั่นพร้อมแววตาสีเข้ม ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างอยากลำบาก สายตาติดเย็นชาจ้องมองอัลฟ่าตรงหน้า มันชื่อไอ้เสือ เป็นอัลฟ่าห้อง4อายุรุ่งเดียวกันผม แต่มันนิสัยไม่ดี ชอบกดคนที่อ่อนแอกว่า

สั่นมองหน้าของไอ้เสือด้วยความกลัว เพราะเพศลองที่ผิดปกติของผม ไม่ใช่อัลฟ่า และ โอเมก้าร้อยเปอร์เซ็นต์ ผมมีทั้งสองเพศลองในตัว จึงทำใหมักเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นบ่อยๆ
“กู...”
“กลิ่นแม่ง หอมฉิบหาย” เสียงเข้มเอ่ยดังขึ้น คนด้านหลังไอ้เสือมีอาการหอบหายใจหนักด้วยความกระหาย ผมยืนตัวสั่นเพราะตั้งแต่เกิดมาก ผมไม่เคยสู้ใคร สายตาของพวกมันจ้องมองผมด้วยความต้องการอย่างเปิดเผย
“อย่าทำกูเลย กู...” ผมเอ่ยบอกไม่เต็มเสียง พลางยกมือไหว้พวกมันตรงหน้า
“เฮ้ย!” เสียงหนาพร้อมกลิ่นพายุฝนลอยเข้ามาปะทะจมูก ผมหันมองตามเสียงที่ได้ยินพร้อมกับอีก2คน

ใบหน้าหล่อคมสายตาเรียวดุจ้องมองพวกของไอ้เสือนิ่ง ซึ่งพอคนมาใหม่ปล่อยแรงข่ม คนที่ยืนอยู่ด้านหลังไอ้เสือก็ถอยกายหนีไปหลายกาว ต่างจากไอสือที่ยืนจ้องหน้าเอาเรื่องกับเจ้าของกลิ่นพายุฝน
“มึงเสือกอะไรด้วย ไอ้ปราบ” เสียงเข้มเอ่ยกดต่ำในลำคอ
“หึ จะเลือก มีอะไรไหม” เสียงหนาเอ่ยตอบกลับมาอย่างหาเรื่อง ทั้ง2คนจ้องหน้ากันโดยไม่มีใครยอมใคร ก่อนจะเกิดการต่อสู้ขึ้น ผมได้แต่ยืนมองอัลฟ่าทั้ง2สู้กัน ใจจริงก็อยากเข้าไปห้าม แต่ร่างกายที่มีความเป็นโอเมก้าครึ่งหนึ่งกลับไม่ยอมฟัง ได้แต่ยืนนิ่งมองเหตุการณ์ตรงหน้า จนครูเข้ามาห้ามทั้ง2คน

ทั้ง2คนถูกเรียกเข้าห้องผู้ปกครอง ผมยืนเฝ้าหน้าห้องจนถึงเย็น ไอ้เสือเดินออกมาก่อนคนแรก เมื่อมันเห็นผมก็ยกยิ้มเย้ยให้ แล้วเดินตามผู้เป็นแม่ไป ตอนนี้ภายในห้องจึงเหลือเพียงไอ้ปราบที่เข้ามาช่วยผมไว้ มันไม่มีผู้ปกครองมา จึงได้แต่นั่งเงียบอยู่ในห้อง ก่อนจะปรายตามาเจอผมที่แอบดูมันอยู่นอกห้อง ใบหน้าหล่อคมยกยิ้มบางๆให้ เพียงแค่นั้น ผมก็รู้สึกว่าหัวใจมันเต้นแรงมาก แค่เราสบตากับตรงๆ ก็รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างดึงดูดเราเข้าหากัน


เช้าของอีกวัน ผมเดินเข้ามาที่ห้องที่เกิดเรื่อง มือหนาลูบเปียโนแผ่วเบาพร้อมรอยยิ้มบางๆ จนไม่รู้ว่าตอนนี้มีอีกคนกำลังยืนกอดอกพิงกรอบประตูมองอยู่ ก่อนจะเดินเข้มาในห้องเงียบๆ
“ยังกล้ามาอีกนะ!” เสียงหนาสบถทัก ผมสะดุ้งเพียงนิดก่อนจะหันหน้ามองคนมาใหม่ เจ้าของกลิ่นพายุฝนเดินเข้ามาใกล้ผมมากขึ้น
“มึงไม่เป็นไรนะ” ผมหลุดออกจากภวังค์ ก้มหน้าพลันยกหลังมือขยับแว่นตาหนาเพียงเล็กน้อย
“ขอบใจ”
“มึงเป็นโรคตาแดงหรอ จะหลบตากูทำไม” เสียงหนาเอ่ยบอกปนขำ แต่ผมก็ยังคงก้มหน้าอยู่พร้อมความรู้สึกแปลกๆที่เกิดขึ้นอีกแล้ว เพียงแค่ได้กลิ่นพายุฝนของอีกคน ก็รู้สึกร้อนๆตรงหลังคอขึ้นมา
หมับ! “ไหน เงยหน้ามาให้กูมองดิ” มือหนาจับไหล่ผมทั้ง2ข้าง ก่อนจะเลื่อนอีกมือมาจับปลายคาง ค่อยๆบังคับให้ผมเงยหน้าขึ้นสบตากัน

วินาที่ที่เราสบตากัน ความรู้สึกที่ไม่สามารถพูดได้ว่ามันคืออะไร ก็แล่นเข้ามากอบกุมในหัวใจ มันอุ่นวาบไปทั่วและในคราวเดียวกัน ก็ร้อนรุ่มไปทั่วกายเช่นกัน
“มึง...เป็นโซลเมทของกูหรอ” ผมเบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อเจ้าของกลิ่นพายุฝนเอ่ยจบ ก่อนจะถอยกายหนีไปอีกฝั่งของเปียโน ท่าทางของผมทำให้อีกคนหลุดขำออกมาจนตัวงอ
“ฮ่าฮ่าฮ่า มึงแม่ง...น่ารัก” เสียงหนาเอ่ยปนขำ ก่อนจะค่อยๆหยุดลงแต่ยังคงรอยยิ้มไว้