ภูผาปันดาว

ฝากผลงานเรื่องล่าสุดด้วยนะคะ ลิ้งค์ข้างล่างนะคะ

"ฝากน้องสาวกูด้วย"

เขาไม่รู้หรอกว่าคำสั่งเสียที่ไร้เสียงนั้นจะเป็นผลหรือไม่ แต่นั้นเป็นทั้งหมดของหัวใจในฐานะพี่ชายและลูกที่ดีของแม่

คำสั่งเสียอันไร้ซึ่งสำเนียงจากหัวใจผู้ซึ่งเปรียบเสมือนหัวหน้าครอบครัว เขาคือลูกชายของแม่และพี่ชายของเด็กหญิงตัวน้อย ซึ่งต่อจากนี้พวกเขาจะต้องใช้ชีวิตกันตามลำพังเพียงสองแม่ลูกโดนปราศจากเขาดูแล
ภาพจำอันเลือนลดค่อยถดออกพร้อมกับห้วงลมหายใจเฮือกสุดท้ายอันโรยริน

ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา ลาก่อนครับแม่ ลาก่อนปันดาวน้องสาวที่น่ารักของพี่

หลังจากการจากไปของพี่ชายทำให้ปันดาวเด็กหญิงตัวน้อยรู้สึกได้ว่าพี่ชายของเธอยังอยู่ใกล้ๆเธอตลอดเวลา โชคชะตาซึ่งถูกกำหนดไว้ทำให้เธอได้เข้าไปมีตัวตนในชีวิตเจ้าชายนิทราเช่น ภูผา เขาคือ ผู้รอดชีวิตจากการช่วยเหลือของพี่ชายเธอ จนทั้งคู่ผูกพันก่อนจะต้องลาจาก

ใครจะคิดว่าช่วงเวลาที่นอนแน่นิ่งไร้สติต่อเนื่องหลายปีก่อน เขาจะฟื้นคืนและหลงลืมทุกอย่างจนหมดสิ้นเพื่อที่จะมีชีวิตอยู่ ในขณะที่เธอ ยังจดจำทุกอย่างได้เป็นอย่างดีและไม่มีวันลืม

"ข้าจะแบ่งคืนหน้าหนาวที่ยาวนานเพียงครึ่ง เพื่อมวลกายอยู่ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกับยอดดวงใจของข้า"

บทกวีนำพาให้คนทั้งสองได้กลับมาพบกันอีกครั้ง

แต่ทว่าคนที่นอนฟังเธอท่องบทกวีนั้น กับมีท่าทางทุกข์ทรมาน นัยตาคมสั่นไหว "ปะ...ปัน..."

ห้วงฝันห้วงสำนึก ภาพความหลังประมวลผ่านเข้ามาในหัวไม่ซ้ำฉาก การจากลา ความสูญเสียที่แสนเศร้า ความยากลำบาก ทั้งภาพที่ตนเคยกล่อมเด็กน้อยปากคาบขวดนมให้หลับนอนยามค่ำคืน

เขาจำมันได้แล้ว รู้สึกขอโทษกับทุกสิ่งอย่าง ที่ต้องแยกจาก และทั้งยังเผลอหลงลืมเธอไปจนหมดสิ้น มันเจ็บปวดจนจุกแน่นอยู่ในอก แม้แต่จะเอ่ยเรียกชื่อหญิงที่ตนรัก ยังลำบาก "ปะ...ปัน!"

เรื่องอลวนเกิดขึ้น เมื่อเธอในวัย 6 ขวบ ที่คิดว่าดวงจิตที่เธอผูกพันด้วยเป็นพี่ชายที่ตายจาก ใครจะรู้ว่าเขาจะกลายมาเป็นสามีเธอในอนาคต


นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่งที่คิดขึ้นเองเท่านั้น เนื้อหา สถานที่และตัวละคร ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับสถานที่และบุคคลใด อาจมีความรุนแรงเรื่องเพศและการใช้ภาษาที่ไม่เหมาะสม ควรใช้วิจารนญานในการอ่านด้วยนะคะ

ภาษาที่ใช้หากผิดพลาดประการใดไรท์ขออภัยด้วยนะคะ เนื่องจากไรท์เน้นคำง่าย เพื่อไม่ให้สับสนและอ่านง่ายขึ้น ไม่มีเจนตนาที่ไม่ดี แต่อย่างใด