จอมมารคู่วิหค

ประมุขเคหาสน์รัตติกาล กับหอดาราสมุทร ร่วมมือกันทำลายล้าง 4 ตระกูลใหญ่ “คุณชายจวินเฟิ่งหลัน” ประมุขน้อยแห่งหุบเขาไป่หลาน ถูกคนโฉดบีบคั้นให้ต้องฆ่าสหาย ก่อนถูกทำลายวรยุทธจนสิ้น ซ้ำยังถูกจับโยนลงหน้าผา ทั้งยุทธภพร่ำลือว่า เขาหายสาบสูญไป ไม่เหลือแม้กองกระดูก
ไม่นึกเลยว่า 5 ปีต่อมา เขาจะหวนคืนสู่ยุทธภพอีกครั้ง และกลายเป็น จอมมารผู้ที่ทั้งยุทธภพต่างยำเกรง ทว่าชายเดียวที่เป็นคนรู้ใจเขานั้น มีเพียงลู่อวี้ ประมุขพรรคกิเลนขาว เท่านั้น !


เสียงขลุ่ยผิวท่วงทำนองหวานแว่ว พาให้เปลือกตาของใครคนหนึ่งเต้นตุบเรื่อยช้า ค่อยระริกแรงขึ้น ครู่เดียวแพขนตางอนดุจขนตาสตรีก็กระพือขึ้นช้าๆ ดวงหน้าขาวจัด คมคาย บิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด ก่อนเปลี่ยนเป็นเฉยเมย เมื่อสติตื่นรู้เต็มที่ ภาพเพดานถ้ำสีขาวพร่าเบลอเมื่อแรกนั้น ค่อยๆ ชัดเจนขึ้น แสงสว่างสาดจากปากถ้ำเข้ามานั้น เผยให้เห็นว่า ที่นี่คือถ้ำน้ำแข็ง
น่าแปลกเหลือเกินที่เขากลับรู้สึกอบอุ่น แทนที่จะหนาวเหน็บอย่างที่ควรจะเป็น...
เมื่อเลื่อนสายตาไปตามเสียงขลุ่ย ก็เห็นว่า ชายหนุ่มผู้หนึ่งนั่งเฝ้าอยู่ไม่ไกล
หน้าตา รูปร่างของเขาจัดว่ารูปงามนัก ทั้งผิวพรรณขาวนวล ดวงตาคู่เรียวเชิด ดุจดวงตาหงส์ เส้นคิ้วมังกรเข้มแต่พองาม จมูกโด่ง เหนือริมฝีปากได้รูป แต่งกายด้วยเสื้อผ้าสีขาวสะอาด ตัดกับเลาขลุ่ยสีเขียวอ่อน สลักเสลาลวดลายงดงาม
เสียแต่ว่า สีหน้าของชายหนุ่มผู้นั้นออกจะเย็นชาไปหน่อย ทำให้เขาดูคล้ายตุ๊กตาปูนปั้นเสียมากกว่ามนุษย์ปุถุชนธรรมดา
เพียง “จวินเฟิ่งหลัน” ผู้นอนอยู่บนแท่นขยับกายน้อยๆ เท่านั้น ชายหนุ่มผู้นั้นก็วางขลุ่ยในมือลง รีบปราดเข้ามาหา
“เจ้าตื่นแล้วเหรอ” คำถามนั้นห้วนสั้น มีเพียงแววตาเท่านั้นที่ฉายให้เฟิ่งหลันสัมผัสได้ว่า ชายหนุ่มผู้นี้ห่วงใยเขาจากใจจริง และคงนั่งเฝ้าเขาอยู่เช่นนี้มาตลอดทั้งคืน
“อึม”
“เจ็บหรือเปล่า” ไม่ถามเปล่า เขายังถือวิสาสะเปิดเสื้อเฟิ่งหลันออกอีกต่างหาก เผยให้เห็นว่า ตามตัวมีแต่บาดแผลอาคมสะท้อนกลับ ทั้งรอยฝ่ามือ และคมกระบี่ เคลือบด้วยยาสมานแผลชั้นดีจนบาดแผลดีขึ้นมากแล้ว
“ไม่แล้วล่ะ เจ้าเป็นคนช่วยข้าใช่มั้ย”
ชายหนุ่มผู้นั้นพยักหน้าแทนคำตอบ
“นึกไม่ถึงเลยว่า คุณชายตระกูลเซี่ย เซี่ยลู่อวี้ แห่งพรรคกิเลนขาว จะกลายเป็นคนทรยศต่อยุทธภพ เป็นมิตรกับประมุขพรรคมารเช่นข้า แล้วอย่างนี้ เจ้าไม่กลัวคำครหาหรือ”
“ข้าเห็นเจ้าเป็นสหาย ใยต้องกลัวคำครหาด้วยล่ะ” ลู่อวี้เอ่ยเนิบช้า ดวงตาทั้งคู่ทอประกายเจิดจ้าขึ้นมาวูบหนึ่งก่อนจางหาย
ขณะที่จวินเฟิ่งหลันหัวเราะเบาๆ ตามมาด้วยการไอ เมื่อรู้สึกระคายเคืองที่ปอด จากแรงฝ่ามือนั่น
“หัวเราะอะไร”
“เปล่า ก็แค่… อยากหัวเราะ เจ้าจำได้มั้ย เมื่อก่อนข้าไม่ชอบขี้หน้าเจ้าตั้งแต่วันแรกที่พบกันแล้ว เจ้าเองก็เกลียดข้า ไม่นึกเลยว่า เราจะกลายมาเป็นสหายกันได้”